بدون شكّ «معجزه» براى پيامبران، يك وسيله اثباتى است تا سند نبوّت و شاهد صدق دعوت آنان قرار گيرد و گواه آن باشد تا كه از جهان غيب پيام آورده اند. از سویی سيره پيامبران و صراحت قرآن، «معجزه» را ضرورت دفاعى می دانند؛ زیرا اساسا هيچ پيامبرى از همان آغاز، دعوت خود را با معجزه همراه نکرده و تنها در مواجه با منكران و به درخواست آنان ـ يا بدون درخواست و صرفا براى دفع شبهات آنان ـ معجزه آورده است. از این رو «معجزه» ابزاری دفاعی است.

شان نزولهاى آین آیات، مربوط به كارهاى منافقان پس از جنگ تبوك است. ازجمله: 1- منافقان توطئه کردند که پس از مراجعت پیامبر(ص) از تبوک در یکى از گردنه ها شتر پیامبر(ص) را رم دهند. خدا پیامبر(ص) را از این نقشه آگاه ساخت. 2- منافقان هنگامى که موضع پیامبر(ص) را در برابر دشمن در تبوک مشاهده کردند، از روى تمسخر گفتند: این مرد گمان مى کند، قصرهاى شام و دژهاى شامیان را تسخیر خواهد کرد. خدا پیامبر را از این واقعه آگاه ساخت. آنها عذر آورده و گفتند: ما قصد و غرضى نداشتیم.