اخيراً افرادی كه جذب كمونيسم شده اند، بر اثر عدم اطلاع كافى از مبانى اسلامى از يكسو، و عدم اطلاع از مبانى كمونيسم، چنان تحت تأثير عقايد چپى قرار گرفته اند كه مى خواهند عقاید کمونیسم را بر مفاهيم اسلامى تحميل كنند، هر چند ناسازگار و بى تناسب باشد. يكى از آنان در ترجمه «إِلَهِ النَّاسِ * مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ» می نویسد: «إِلَٰهِ» به معنى ايده آل است و وسوسه گر را منحصر در نظامات (سرمايه دارى) افسونگر و جنّ را به معناى ناپيدا بودن فعّاليّت هاى نظام سرمايه دارى ترجمه کرده است.

یکی از دلایل تحریم رباخواری در اسلام، «گنج بى رنج بودن آن» است؛ زیرا اسلام کار را به عنوان خمير مايه اصلى همه درآمدهاى سالم می داند. لذا هر درآمدى كه به كار منتهى نشود درآمدی غير سالم است؛ زیرا رباخواری مفت خواری، و مکیدن خون دیگران و دزدی حاصل دسترنج زحمتکشان است. از این رو رباخوار دائماً فربه تر شده، و وام گيرندگان لاغرتر و ضعيف تر می شوند.

«مزارعه» قراردادى است ميان دو نفر، يا دو گروه، كه از يك سو كار و تلاش است، و از سوى ديگر زمين و وسايل و مانند آن. فلسفه اين كار چند امر است: 1. كشاورز از صورت يك كارگر ساده و مزد بگير خارج شده و در سود و سرمايه رسماً شركت مى كند، حكومت نیز مى تواند به اجرای این قرارداد نظارت داشته باشد. 2. بسيارى از كشاورزان در سن پیری قادر به كشاورزى نيستند؛ اما توانسته اند در طول زندگى خود زمينى را آماده نمایند، در این شرایط به صاحبان اين زمين ها اجازه داده شده كه آن را به صورت «مزارعه» در اختيار ديگرى بگذارند و سهمى از درآمد آن را مالك شوند و ... .

برخی، ایرادهایی بر قرارداد «مزارعه» گرفته اند، از جمله: 1. «مزارعه» تفاوتی با رباخوارى ندارد؛ در حالى كه تفاوت آنها بسيار روشن است، رباخوار هميشه سود معينى را دريافت مى کند؛ اما در «مزارعه» ممکن است سرمایه گزار، اصل سرمایه خود را از دست بدهد. 2. مى گويند قبول چنين قراردادی جامعه را دو قطبى ساخته و نظام ارباب و رعيتى را به دنبال دارد. این در حالی است که بايد ميان «ايرادات ماهوى و اساسى» به يك قانون با اشكالاتى كه از بد عمل كردن ناشى مى شود فرق گذاشت، چه بسيار قوانينى كه ذاتاً مفيد و سازنده اند، امّا با عملکرد بد، زیانبار و مخرّب مى شوند.