«صدر» در اصل به معناى «سينه» و سپس به آغاز و قسمت اعلا و مقدّم بر چيزى اطلاق شده است. مثلا صدر مجلس به بالاى مجلس، و صدر كلام به آغاز سخن گفته مى شود؛ ولی از آن جا كه عقل انسانى قسمت مهم و اعلاى وجود او را تشكيل مى دهد به آن «صدر» گفته مى شود.

با توجّه به این که در دو آیه 151 سوره بقره، و 2 سوره جمعه،  تزکیه مقدّم بر تعلیم؛ و در آیه 129 سوره بقره تعلیم مقدّم بر تزکیه ذکر شده، نشان می دهد هریک از این دو امر در دیگرى اثر مى گذارد، یعنى تا مرحله اى از تزکیه نفس نباشد انسان به دنبال علم نمی رود و تا علم نباشد مراتب بالاتر تزکیه حاصل نمى شود.