واژه «هادى» از ماده «هدايت» در اصل به معنى راهنمائى توأم با لطف است. اين واژه هنگامى كه به عنوان يكى از صفات افعال الهى به كار مى رود به مسأله راهبرى او در تمام شئون حيات مادى و معنوى، ظاهرى و باطنى و تكوينى و تشريعى اشاره دارد. خدایی كه امواج هدايتش سراسر عالم وجود را در برگرفته و اگر لحظه اى از هدايت هاى تكوينى و تشريعى او دور بمانيم گمراه و نابود مى شويم.

«هدایت تکوینی» به این معناست که هر کدام از موجودات ضمن اینکه با هدف ویژه ای آفریده شدند، بعد از آن نیز به حال خود رها نشده و با هدايت مرموزى به سوى اهداف خود رهبرى مى‌شوند. اين «هدايت تكوينى» از نشانه‌ هاى ذات مقدّسى است كه اين جهان بزرگ را آفريده و تربيت و رهبرى مى‌ كند. این هدایت بحثی کلی و عمومی است که شامل همه موجودات و از جمله انسان می شود، و اين چيزى ماوراى هدايت انبياء(ع) است كه «هدايت تشريعى» نام دارد و مخصوص انسان‌ ها است.

هدایت سه نوع است: 1. هدايت تشريعى كه غالباً با حضور امام(ع) در ميان مردم حاصل مى گردد. 2- هدايت باطنى كه بدون حضور حضرت و در زمان غيبت نيز امكان پذير است. 3. نوعي از هدايت نيز توسط حضرت مهدى(عج) در حق شيعيانش انجام مى پذیرد، مثل: هدايت گمشدگان و شفاى بيماران.