مالک در مسجد النبى با حضور جمعیت به منصور دوانیقى گفت: حرمت پیامبر(ص) در حال ممات مانند حرمت او در حال حیات است . پیامبر(ص) وسیله تو در روز قیامت است، رو به قبر بایست و از پیامبر(ص) طلب شفاعت کن تا نزد خدا برایت شفاعت کند.

بنای قبر پیامبر(ص) بارها تخریب و بازسازى شده است. اولین کسى که بنایی بر قبر پیامبر(ص) ساخت، عمر بن خطاب بود. عایشه دومین بنا را در اطراف قبر ساخت و در زمان هاى بعد عبدالله بن زبیر آن را تعمیر کرد و دوباره ساخت. در سالهاى 654، 765، 881، 886، 891 قمرى، هم قبر آن حضرت(ص) و هم خانه و بناهاى اطراف آن باز سازى شد و تمامى این کارها در حضور علما و مسلمین صورت مى گرفت و هیچ یک این کار را ناپسند و حرام و بدعت نمى شمردند.

بشيربن حذلم مى گويد: وقتی به مدينه نزديك شديم، به من فرمود: وارد مدينه شو و خبر شهادت ابى عبدالله(ع) و ورود ما را به مردم برسان. من در مسجد النبى(ص) با گريه خبر را رساندم. مردم مدینه به سرعت، به راه افتادند و اهل بیت (ع) را در بر گرفتند. سپس على بن الحسين(ع) در ضمن خطبه ای جانسوز فرمود: «به خدا سوگند! اگر پيامبر(ص) به اين گروه سفارش مى كرد كه با ما مبارزه كنند، آن گونه كه درباره ما به آنها سفارش به محبت كرد، هرگز بيش از اين نمى توانستند جنايت كنند». بعد با اهل بیت(ع) وارد مدينه شدند.

«بدعت» یعنی اینکه انسان چیزى را که از دین نیست جزء دین قرار دهد، و آن را به عنوان یک عمل دینى انجام دهد. سوء برداشت از مفهوم بدعت و عدم آشنایى به معنى فقهى آن و عدم تفکیک امور عرفى از تکالیف شرعى سبب  می شود بعضی امور عرفی  را بدعت بدانند. شایان توجّه این که گاه نوآورى هاى عرفى در کنار مسائل شرعى قرار مى گیرد بى آن که به آن آمیخته شود و عنوان بدعت حرام پیدا کند، به عنوان مثال امروز در مسجدالحرام و مسجد النبى مناره هاى زیادى مى بینیم که به یقین در عصر پیامبر(ص) نبوده است، ولی بدعت نیست.