اين اشكال را از سه راه مى توان پاسخ گفت؛ اولا: خداوند هميشه به ذات پاك خود كه علّت همه اشياء است احاطه داشته و دارد، و اين علم اجمالى به همه حوادث و موجودات جهان قبل از ايجاد و بعد از ايجاد است. ثانیا: مفهوم «زمان» نتيجه محدوديّت ديد ماست؛ امّا براى ذاتى كه همه جا حضور دارد، و ازل و ابد را فرا گرفته، ماضى و مضارع و حال بى معنا است، همه حوادث در تمام طول زمان نزد او حاضرند و او به همه حوادث و موجودات عالم، چه در گذشته و چه در حال و آينده احاطه يكسان دارد...

محدود بودن علم و دانش بشر باعث شده که دسترسی به کنه ذات خدا و صفاتش ناممکن شود. البته علم اجمالی به ذات و صفات خدا تنها در محدوده آثارش وجود دارد. هم چنین الفاظی که بیانگر صفات سلبیه و ثبوتیه است نمی توانند بیانگر ذات و صفات نامحدود حق باشند و گاهی به حسب ظاهر با هم جمع نمی شوند مثل اول و آخر، ظاهر و باطن، و... اما وقتی در افق بی نهایت او می اندیشیم همه با هم قابل جمع هستند.