«انتظار» در ابعاد گوناگونِ حيات انسانى، آثاری ژرف مى گذارد ولی بيشترين اثرگذارى آن در بُعد تعهدها و مسئوليت هاى اجتماعى و احساس ديگرخواهى و انسان دوستى عينيت مى يابد؛ زيرا كه در مفهوم انتظار، انسان گرايى نهفته است. انسان منتظر، پيوندى ناگسستنى با هدف ها و آرمان هاى امام منتظر و موعود خود دارد و در آن راستا گام بر مى دارد و همسان و همسو با آن اهداف و آرمان ها حركت مى كند و همه جهت گيرى ها و گرايش ها و گزينش هايش در آن چارچوب قرار مى گيرد.

برخى از علماى اهل سنت تنها به ولادت فرزندى به نام مهدى از امام عسكري(ع) اشاره كرده اند، ولى برخى تصريح به زنده و منجى بودن او دارند. مثلا: محمد بن يوسف گنجى شافعى مى گويد: «ابو محمد حسن عسكرى(ع) از خود فرزندى به جاى گذاشت كه همان امام منتظر است». عبدالوهاب شعرانى حنفى مى گويد: «در آخرالزمان اميد به خروج مهدى است. او از اولاد امام حسن عسكرى(ع) است. ولادت او نيمه شعبان سال 255 هجرى اتفاق افتاد، تا به حال زنده است تا با حضرت عيسى(ع) اجتماع كند».