نعمان بن ثابت بن مرزبان زوطی، که اصالتا کابلی می باشد، معروف به ابو حنیفه، رئیس یکی از مذاهب اربعه اهل سنت است که در سال ۸۰ ه.ق در کوفه متولّد شده و همانجا به فراگیری علوم پرداخت و در سال ۱۵۰ در بغداد وفات یافت. او یکی از فقهایی است که در راه استخراج احکام فقهی روشی غیر از دیگر فقها در پیش گرفت. ابوحنیفه در عمل به سنّت سخت‌گیر بود، و فقط هفده حدیث! از رسول خدا (ص) را صحیح‌ می دانست. او به صورت چشم گیری به قیاس روى آورد و عمل گسترده او به قیاس، سبب منازعاتى میان وى و فقهاى هم عصرش گردید.

مسلمانان در سه  قرن نخستين، به هيچ کدام از مذاهب اربعه متدين نبوده اند، زيرا تاريخ پيدايش و انتشار اين مذاهب فاصله معني داري از قرون اوليه اسلام دارد. اين درحالي است که شيعيان از صدر اسلام به مذهب اهل بيت رسول اللّه(ص) متدين بوده و کوچک ترين انحرافى از آن نيافته اند. درثاني با معصوم نبودن ائمه اربعه و اختلافات بين آنها عقل اقتضا مي کند از معصومان اهل بيت پيامبر(ص) تبعيت شود.

 اوّلا: ادله شرعى، شیعه را به پیروى از مذهب اهل بیت پیامبر ملزم ساخته است. ثانیا اجتهاد و امانت و عدالت  منحصر در ائمه اربعه نیست و آنها از ائمه اهل بیت رسول خدا برتر نیستند. ثالثا مسلمانان در قرن هاى سه گانه نخستین، به هیچ کدام از این مذاهب متدین نبوده اند در حالی که شیعه از صدر اسلام به مذهب ائمه اهل بیت متدین بوده و غیر شیعه به مذهب و روش علماى صحابه و تابعین عمل مى کردند، حال چه دلیلى همه مسلمانان را ملزم مى سازد که پس از سه قرن اول، به مذاهب نامبرده عمل کنند؟