رعایت اعتدال در همه چیز، حتى در انفاق و کمک به دیگران، یک اصل اساسى است. خداى متعال در آیه 29 سوره «اسراء» روى این مسأله تأکید کرده مى فرماید: «هرگز دست خود را بر گردن خویش زنجیر مکن»؛ این تعبیر کنایه لطیفى است از این که: دستِ دهنده داشته باش، و همچون بخیلان که گوئى دست هایشان به گردنشان با غل و زنجیر بسته اند و قادر به کمک و انفاق نیستند، مباش! از سوئى دیگر مى فرماید «دست خود را فوق العاده گشاده مدار، و بذل و بخشش بى حساب مکن، که سبب شود مورد ملامت این و آن قرار گیرى، و از مردم جدا شوى».

طبق آیه 30 سوره اسراء، خداوند روزیش را بر هر کس بخواهد گشاده مى دارد و بر هر کس بخواهد تنگ، چرا که او نسبت به بندگان آگاه و بینا است. گاهی او مى خواهد به این وسیله انسان را تربیت کند و روح سخاوت و فداکارى را در او پرورش دهد. و گاهی صلاح انسان در حدّ معینى از روزى است که نه موجب فقر شود نه طغیان. از همه اینها گذشته، وسعت و تنگى رزق افراد به جز موارد استثنائى بستگى به میزان تلاش آنها دارد و کلام خدا درباره تنگی و گشادگی روزى هماهنگ با حکمت اوست که متناسب با تلاش انسان به او روزی می دهد.