واژه «شَفَة» (بر وزن قَمَر) در اصل به معنى لب مى ‌باشد كه به صورت تثنيه «شفتان»؛ (دو لب) به كار مى ‌رود. واژه «مشافهه» به معنى روبرو شدن با كسى و از لب هاى او چيزى را شنيدن است. اين واژه به معنای ساحل «نهر» و «دريا» نيز آمده است چرا كه لبه آن است.

«لُبّ» و «لباب» به معناى خالص و برگزيده هر چيزى است؛ و لذا به مرحله عالى خرد و عقل نيز «لبّ» اطلاق مى شود به همین دلیل در قرآن مجيد مسائلى به «اولواالالباب» نسبت داده شده كه جز با عقل در مراحل عالى قابل درك نيست.

در قرآن تعبيرات فراوانى در تأیید «عقل» به عنوان منبع مهمی برای شناخت و معرفت وجود دارد و آيات بسيارى در قرآن دیده می شود که انسان ها را براى شناخت و معرفت به تفكّر و انديشه دعوت کرده است. قرآن از این منبع شناخت با تعابیری همچون: عقل، لب، فواد، قلب، صدر، روح و... یاد می کند.