اصلِ استفاده از سلاحِ تهديد براي اجبار مردم به جهاد كار صحيحي است و حكومت اسلامى چنين حقي دارد؛ ولى اين كار تَبَعات زيادى دارد كه احياناً به خلاف شرع منجر مى شود كه نمونه آن، كار «حَجّاج» بود كه گناهكار و بى گناه را از دم شمشير گذراند. علاوه بر اين، این کار بذر بدبينى را نسبت به قوانين الهى و احكام اسلام در دلها مى پاشد و سبب ارتداد و پشت كردن آنها به اسلام و قرآن مي شود.

در عصر امام هادي(ع) ، كوشش دولت عباسى بر اين بود كه با ايجاد نفرت در جامعه نسبت به علويان، آنها را تارو مار سازد. به اندک بهانه ای سركوبى بى رحمانه آنان آغاز مى گشت و علت شدت عمل نيز اين بود كه دستگاه خلافت با تمام اختناق و كنترلى كه برقرار ساخته بود، خود را متزلزل و ناپايدار مى ديد و از اين نوع نهضت ها سخت بيمناك بود.