لازمه ی بهره مندی پیامبران و امامان از علم غیب، شریک شدن با خدا نمی باشد تا باطلی صورت گیرد؛ چرا که آنها در این امر استقلالی ندارند، بلکه این علم توسط خداوند متعال به آنها داده شده است؛ پس شراکتی مطرح نمی گردد. به عبارت دیگر اعتقاد به علم غيب براى پیامبران و ائمه(عليهم السلام) هرگز مساوى با غلوّ يا اثبات الوهيت برای آنان نمى ‌باشد و آنچه سبب شریک شدن در این صفت است اثبات «علم غيب بالذات و بالاستقلال» است، نه علم غيبى كه به اذن خداوند باشد.

مفسرین برای جمع بین آیات و روایات نفی کننده و اثبات کننده علم غیب برای غیر خداوند، طرق مختلفى را ذکر کرده اند: 1- منظور از اختصاص علم غیب به خدا علم ذاتى و استقلالى است؛ بنابراین، غیر او هر چه دارند از ناحیه خدا است. 2 - خداوند بالفعل از همه اسرار غیب آگاه است، ولى انبیاء و اولیاء ممکن است بالفعل بسیارى از اسرار غیب را ندانند، اما هنگامى که اراده کنند، خداوند به آنها تعلیم مى دهد. بنابراین جمع، آیات و روایاتى که مى گوید: «آنها نمى دانند» اشاره به ندانستن فعلى است.