«رهبانیّت» علاوه بر داشتن تمام زيان هاى «انزواى اجتماعى»، برخلاف روح اجتماعى انسان است و موجب تضعيف بنيه جامعه و انحرافاتِ اخلاقى و روانى مى گردد. هم چنين جامعه انسانى را به قهقرا می برد و موجب عقب ماندگى فكرى و اجتماعى نيز مى شود.

روایات فراوانی از پیامبر(ص) نقل شده که گروهی از اصحاب را از ورود به حوض کوثر باز می دارند؛ زیرا پس از پیامبر(ص) برخلاف سفارش آن حضرت(ص) رفتار کرده و مرتد شده اند؛ لذا نمی توان همه صحابه را عادل دانست. بخارى از ابوحازم نقل مى کند که پیامبر(ص) مى فرمود: «من پیشتر از شما بر حوض کوثر وارد مى شوم. هرکس بر آن وارد شود از آن مى نوشد و هر که از آن بنوشد پس از آن هرگز تشنه نخواهد شد. گروه هایى بر من وارد مى شوند که آنان را مى شناسم، آنان هم مرا مى شناسند، سپس میان من و آنان فاصله مى افتد».

علم و تجربه بيان مي دارد؛ بعد از اراده انسان موثرترين عامل بر شخصيت، افکار و صفات اخلاقى دوستان و معاشرانند. روايات اسلامي آنها را معرف ماهيت ديني انسان مي دانند و آيات 27 و 29 سوره«فرقان» نشان مى دهد انساني که تا مرز سعادت پيش رفته چگونه با وسوسه دوست بد به قهقرا و سرنوشتى مرگبار بر مي گردد و فرياد«يا وَيْلَتى» از وي بلند مي شود.