علماى اخلاق براى رسيدن به توكل، راه‏ هايى ارائه كرده‏ اند از جمله: توجه به «توحيد افعالى» و اعتقاد به اين كه همه چيز در اين عالم مستند به ذات پاك خداست و كائنات همه از وجود «ذى جود» او مى ‏باشند. پس از تأمل در اين امور، به حالات گذشته خويش بنگرد و ببيند كه چگونه خداوند عالَم، او را به وسيله نور هستى از ظلمت نيستى خارج ساخته و لباس زيباى وجود كه ريشه همه مواهب است بر قامت او پوشانيده است. ايمان به اين واقعيت‏ ها، انسان را به حقيقت «توكّل» نزديك مى‏ سازد و او را در زمره متوكّلان حقيقى قرار مى ‏دهد.

وهابیون با استناد به آیاتی از قرآن توضیح خاصی از معنای دعا ارائه می دهند و دعا را به معنای عبادت در نظر می گیرند؛ لذا هر گونه توسل را شرک می دانند. اما دعا در قرآن غیر از معنای عبادت، به معنای فراخواندن و دعوت به سوی ایمان و خدا، یا تقاضای حاجت نیز به کار رفته است. بدیهی است تقاضای حاجت از دیگران فقط وقتی همراه با اعتقاد به استقلال شخص توسل شونده در تاثیر و قضای حاجت همراه باشد موجب شرک است، اما آنجا که دعا کننده مسبّب الاسباب را خدا مى داند عین توحید و ایمان به مشیّت مطلقه الهیّه است.