خداوند در سوره «شعراء» پرده از روى «تعصّب» شديد مشركان عرب در عصر جاهليّت برداشته و مى ‏فرمايد: «هرگاه قرآن را بر بعضى از عجم ‏ها نازل مى ‏كرديم، [مشركان عرب هرگز] به آن ايمان نمى ‏آوردند». يعنى نژادپرستى و تعصّب قومى آنها به قدرى شديد بود كه اگر قرآن با تمام معارف عالى و فصاحت و بلاغت فوق ‏العاده بر فردى غير عرب نازل مى ‏شد، تعصّب و لجاجت هرگز به آنها اجازه نمى ‏داد كه آن را پذيرا شوند. اين تعبير قاطع به خوبى نشان مى ‏دهد كه رذيله اخلاقى مذکور تا چه حدّ انسان را از درك حقيقت و رسيدن به مقصود باز مي دارد.

سرچشمه تعصّب و لجاجت، غالباً جهل و كوتاه فكرى است؛ چرا كه دارنده آن چنين مى پندارد كه اگر دست از عقيده خود بردارد همه چيز را از دست مى دهد. گاهی هم سرچشمه آن تكبّر و خودخواهى است؛ به طورى كه شخص لجوح حاضر نيست در مقابل حقّ خضوع كند. این دو خصوصیت منفی شخصیتی، حجاب ضخيمى در مقابل ديدگان عقل انسان ها فرو مى كشد و به آنها اجازه نمى دهد واقعيّت ها را ببينند. قرآن نیز در همین راستا، اين گونه افراد را كوران و كران و گاه مردگان معرّفى مى كند.