امام علي(ع) درباره اوصاف «متّقین» می فرماید: «آنها چشمان خويش را از حرام فرو نهاده و گوش هاى خود را وقف شنيدن علم سودمند ساخته اند». مقصود از علم نافع، علوم سودمندي است كه براى دين و زندگى سعادت بخش انسان در جهان ديگر به كار مي آيد و در درجه بعد علومی را شامل می شود كه سبب عزّت و سربلندى انسان در اين دنيا می شود.
در منابع شیعه و اهل سنت احادیث فراوانی در مورد «تواضع» وجود دارد كه در آنها از تواضع به عنوان شیرینی عبادت يا برترین عبادات ياد شده است. تواضع نعمتی است که هیچ گاه سبب حسادت دیگران نمی شود؛ چرا که معمولاً هر نعمتی نصیب انسان بشود سبب حسادت دیگران شده و زندگی را بر صاحب نعمت مشکل می کند؛ ولی تواضع به خاطر ارزش والای آن از این قاعده مستثنی است.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258