موفقيت انسان در صورتی است که بتواند همکاری دیگران را جلب کند؛ ولی «تکبّر» موجب اتلاف و از بین رفتن نتیجه تلاش افراد مي شود و چون تکبر انسان را به انزوا می کشاند، باعث می شود تلاش افراد منزوی تنها جنبه فردی داشته باشد که در این صورت یا شکست خورده و یا موفقیت ناچیزی به دست می آورند و لذا همیشه موفقیت افراد متکبر در صحنه زندگی کمرنگ است.

امام علی(ع) در خطبه دوم نهج البلاغه، عصر جاهلیت را این گونه توصیف می نماید: عصری سراسر فتنه که دین، ایمان، اصول فطرت و ارزش ها در آن متزلزل و دگرگون بود و مردمان پناهگاهی از فتنه ها نداشتند. گمراهی فراگیر و هدایت گمشده بود. معصیت های خدا انجام و شیطان یاری می گردید و حتی شاهراه هدایت که توحید بود، ناشناخته شده بود. مردم به خاطر جنایات و دیگر امور ناپسندی که دامانشان را گرفته بود، آرامش خود را از دست داده بودند. دانایان چنین جامعه ای منزوی بودند و جاهل شان گرامی داشته می شدند.