طول عمر شايسته پيامبر(ص) يا امام(ع)؟!

شيعه می گوید خداوند عمر امام زمان را طولانى كرده چون همه مردم به او (حجت الهی) نياز دارند؛ پس چرا خداوند عمر پيامبر(ص) را طولانى نكرد، مردم به ایشان نیاز نداشتند؟!

اولا: برخی پیامبران نیز عمر طولانی داشته اند؛ چنانکه حضرت عیسی(ع) در آخر الزمان همراه با امام مهدی(عج) قیام خواهد کرد. در صحیح بخاری از معتبر ترین منابع اهل سنت آمده است: «چگونه هستيد هنگامی كه فرزند مريم در بين شما فرود آيد در حالی كه امام شما از خود شما باشد؟». حال ما می پرسیم، چرا با وجود پیامبر اسلام(ص) پیامبران دیگری عمر طولانی داشته اند، در حالی که پیامبر اسلام(ص) بالاترین مقام را در بین انسانها دارد؟!
ثانیا: علت طولانى بودن عمر امام مهدی(عج) اين است كه آن حضرت از طرف خداوند مأمور است حكومت واحد جهانى الهى را تشكيل دهد و تا زمينه ظهور او كه آمادگى جهانيان است فراهم نگردد، ظهور نمى‏ كند. البته پیامبر اکرم(ص) اگر در پرده غیبت به سر می بردند و خداوند نیز اراده می کرد، می توانست عمر طولانی داشته باشد، ولی پیامبری که در غیبت باشد دیگر نمی تواند رسالت خویش را انجام دهد.

توجیه شیعه در «طول عمر» حضرت مهدي(عج)

ماجرای «طول عمر» حضرت مهدي(عجل الله تعالي فرجه) که شیعیان به آن معتقد اند، چگونه توجیه می شود؟

مسئله «طول عمر» حضرت مهدی(عج) جزو اعتقادات شيعه است كه مورد اعتراض فرق اسلامى و غير مسلمانان، قرار گرفته و مى گويند چگونه مى توان باور كرد انسانى برخلاف موازين طبيعى بيش از هزار سال عمر كند؟ گويا آنها مسئله طول عمر حضرت نوح(ع) را فراموش كرده اند كه به نص قرآن فقط 950 سال مشغول تبليغ قوم خود بود و درباره مجموع عمر او كمترين مقدارى كه نوشته اند 1600 سال است. هم چنين پيامبراني چون حضرت خضر(ع)، الياس(ع)، ادريس(ع) و عيسی(ع) همچنان زنده هستند و با اين بيان، استبعاد عمر طولاني حضرت مهدي(عج) حل مي شود.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

الإمام عليٌّ(عليه السلام)

الإيثارُ أشرَفُ الکَرَمِ

ايثار، برترين بخشندگى است

ميزان الحکمه، جلد 1، ص 22