کتاب هايي كه با عنوان «الوصیه» در قرون اول تا چهارم هجري قمري تأليف شده درباره اثبات «وصيت» پيغمبر(ص) نسبت به امام علي(ع) و ائمه هدى(ع) و ولایت آنان بوده است.
بر اساس مبانی نظام حکومتی در اسلام، خداوند مبدأ حکومت است. لذا حکومت «تکوینی» و «تشریعی» از آن خداوند است؛ به این معنی که دین، حرکت انسان را در مسیر صحیح و عقلایی تعریف کرده است. از این رو خداوند مردم را بر اساس تقوا دسته بندی کرده، نه بر اساس نظام طبقاتی. همچنین در حکومت «اللَّه»، انسان خلیفه خداوند بر روی زمین بوده و می تواند با آبادانی آن، زندگی سعادتمندی داشته باشد. از سویی حکومت «الله»، بر اساس ارزش های اخلاقی پایه ریزی شده، و انسان ها هرگز از هدایت و ولایت ائمه(ع) بی نیاز نخواهد بود.
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
النَّظَرُ إِلَى الْکَعْبَةِ عِبَادَةٌ، وَ النَّظَرُ إِلَى الْوَالِدَيْنِ عِبَادَةٌ، وَ النَّظَرُ إِلَى الاِْمَامِ عِبَادَةٌ.
نگاه به کعبه عبادت است، نگاه به پدر و مادر عبادت است، و نگاه به ]چهره[ امام عبادت است.
کافى: 4/240/50