ابوعبدالله، عبیدالله بن محمّد بن محمّد بن حمدان، ابن بطّه عکبرى بَطّى، پیشوا و فاضل و به حدیث و فقه، دانا بود. وى احادیث بسیارى نقل کرده و در شمار فقهاى حنابله بوده و کتابهاى نیکو و مفیدى نگاشته است. حکایت مى کنند: همه ایّام سال را روزه بود و بسیار به معروف، امر مى کرد و هر گاه که خبر امر ناروایى به او مى رسید، دگرگون مى شد. وى در سال 304 هـ به دنیا آمد و در سال 387 هـ در گذشت.

حافظ گنجى شافعى مى نویسد: ابوالحسن بن مقیّر بغدادى، از مبارک بن حسن شهرزورى براى ما روایت کرد که ابوالقاسم، ابن بسرى، از ابوعبدالله عکبرى و او از احمد بن باغندى، و او از پدرش و پدر او از مسعر بن یحیى نهدى و او از شریک، و او از ابن اسحاق و او از پدرش و پدرش از ابن عبّاس، نقل کرد که: روزى رسول خدا(ص) در میان گروهى از اصحابش نشسته بود که على وارد شد. چون چشمان پیامبر(ص) به على افتاد، فرمود: «هر که مى خواهد دانش آدم، و حکمت نوح، و بردبارى ابراهیم را ببیند، على بن ابى طالب را بنگرد».