مقصود از امامتى که خدا به ابراهیم و ذریه او عطا کرد غیر از نبوت بود، چون قبل از این بشارت، نبوت را داشت. و این مقام به ظالمین نمی رسد؛ زیرا هدف از نصب امام، تجسّم بخشیدن به شریعت الهى در جامعه است و اگر کسی بخشى از عمر خویش گنهکار باشد، آماج انتقادها قرار مى گیرد و سخنش نافذ نمی باشد. پس عقل حکم مى کند که امام در تمام دوران عمر از هر پلیدى و گناه پاک باشد و حتی اگر قبلا گناه کرده ولی توبه کرده هم طبق آیه شایستگی مقام امامت را ندارد.

گناه صغيره و کبيره، ظلم است؛ زيرا گناه کار از حدّى که شارع ترسيم کرده تجاوز نموده. ظلم در قرآن در سه مورد به کار رفته: ظلم به خدا، ظلم به ديگران، ظلم به خود؛ لذاست که عهد امامت به کسانى که ظلم کرده اند (خواه گناه و ستم آنها به ديگران يا به خودشان باشد) نمى رسد.

مقام نبوّت، مقام اخبار از جانب خداوند است ولى مقام امامت، مقام رهبرى و دستگیرى جامعه و مقام هدایت ظاهرى و باطنى مردم به سوى سعادت دنیا و آخرت است. این معنا به خوبى از آیه «ابتلاء» استفاده مى شود و خداوند مقام امامت را بعد از جعل مقام نبوّت و رسالت قرار داده است. یعنى بعد از آن که ابراهیم(ع) را از وحى الهى مطلع ساخت و او را مأمور به ابلاغ کرد، با سرافراز بیرون آمدن از امتحانات و رسیدن به قابلیت ها، او را به مقام امامت رساند؛ چرا که مقام امامت بالاتر از مقام نبوّت است.