شیخ، امام و خطیب، ابوالمؤیّد، محمّد بن محمود بن محمّد بن حسن خوارزمى در سال 603  متولد شد. او نزد استاد صاحب نظر طاهر بن محمّد حفصى، فقه را فراگرفت و در خوارزم، حدیث شنید، و سپس به بغداد گام نهاد و در آنجا نیز حدیث آموخت و در دمشق به روایت حدیث پرداخت. خوارزمى پس از انجام مناسک حجّ و مدّتى مجاورت در مکه، از راه مصر به دمشق رفت و سپس راهى بغداد شد و تا آخر عمر در آن شهر بود و به تدریس پرداخت تا آن که در سال 655 در گذشت.

ابن قتیبه یاد آورشده: هشام بن عمار، استاد بخارى در صحیح اش مى باشد. ذهبى او را امام، خطیب، قارى، محدث، عالم و راستگویى پر حدیث توصیف کرده. بخارى، بدون واسطه از او حدیث نقل مى کند. ولید بن مسلم که وى از اساتید اوست، از او حدیث نقل مى کند و عبدان گفته: در دنیا مثل او نبود و دیگرى مى گوید: هشام مردى فصیح، بلیغ، فهمیده، پرعلم و... بود.

ابوحسین على بن محمّد بن جعفر بن محمّد بن محمّد بن زید بن على بن حسین بن على بن ابى طالب(ع)، کوفى حِمّانى مشهور به أفوه؛او در زمره پیشتازان فقهاى عترت و مدرّسین آنها، و در بلندترین مکان در میان خطیبان بنى هاشم و شاعران شگفتى آفرین، قرار دارد. از امام هادى(ع) سؤال شد: شاعرترین مردم کیست؟ فرمود: حمّانى است. سیّد حمّانى در نپذیرفتن ستم و سرسختى و صلابت و قوّت قلب و آرامش و صراحت لهجه و جسارت بر دشمنانش شُهره بود و آنها را از خاندان پاکش به ارث برده بود.

ابن سعد گفته: صعصعه مردى موثق بود، ولى حديث کم ذکر کرده است. ذهبى نام صعصعه را در ميزان الاعتدال آورده و گفته: مرد معروف و موثقى است، از ابن سعد و نسايى وثاقت او را نقل کرده و در کنار نامش رمزى نوشته که نشانه استدلال نسايى به روايات اوست.