نبوّت در اسلام، به معنى آمدن مربّیان لایق و راهنمایان شایسته و آگاه، و مجهّز به براهین و استدلال از طرف خدا، براى نجات انسان ها از چنگال جهل و خرافات و هوس ها و آلودگى ها است. آن ها مى آیند تا انسان ها را به سوى قلّه کمال  هدایت نمایند. ولى نبوّت در آیین «باب» و «بهاء»، مساوى است با یک مشت بافندگى و پریشان گویى؛ "باب" و "بهاء" خود را در ردیف پیامبرانى مانند موسى و عیسى و ابراهیم و نوح (ع)، بلکه بالاتر از آنها قلمداد مى کنند، ولى زمانى دیگر توأم با خدایى است.

الزام به ازدواج با مُحَلِّل بعد از سه طلاق، مانعى بر سر راه مردان هوسباز و فریبکار است؛ تا زن را بازیچه هوا و هوس خود نسازند و به طور نامحدود از قانون طلاق و رجوع استفاده نکنند و در عین حال راه بازگشت نیز به کلى بسته نشود. چیزی که از نوشته های «سیّد علی محمّد باب» فهمیده می شود این است که مرد تا نوزده مرتبه می تواند بعد از طلاق دادن به همسر خود رجوع نماید.