امام علی(ع) در توصيف «دنیا» می فرماید: «انسان در اين دنيا هدفى است كه تيرهاى مرگ همواره به سوى او نشانه گيرى مى كند و ثروتى است كه مصائب، در غارت آن شتاب دارند ...». سپس می فرماید: «انسان به استقبال هيچ روز از عمرش نمى رود؛ جز اين كه از روز ديگرى از عمرش جدا مى شود». در واقع هر روز از عمر نعمتى است که با سپری شدنش او را به مرگ نزديك مى سازد.

امام علی(ع) با اشاره به بي وفایی «دنیا» می فرماید: «كوچ كردن از دنيا سريع است»؛ در واقع كوتاهى عمر از جمله مسائلى است كه انسانها از آن غافلند، گويى تا چشم بر هم زدنى، كودكان جوان، و جوانان پير شده و پيران از صحنه خارج مى شوند. اما اين نوع مرگ در صورتي است كه زمان پيرى فرا رسد. در حالی که بسیاری نیز بر اثر حوادث در كودكى يا جوانى از دنيا مى روند. از سویی قدرت ها و حكومت ها نيز دنیا نیز  زود گذر است. از این رو پیامبر(ص) می فرماید: «دنيا ساعتى بيش نيست اين ساعت را در مسير اطاعت خدا قرار دهيد».

علل و انگیزه های مختلفی سبب شکل گیری پرسش از هدف و فلسفه خلقت در ذهن انسان می شود، از قبیل: مواجهه انسان با ناپایداری زندگی و بی وفایی دنیا، مواجهه با مرگ دوستان، شکست و ناکامی در اهداف زندگی، شرایط نامساعد اجتماعی و معمّا شدن آفرینش، و... . اما متأسّفانه استفهام حقیقی از فلسفه خلقت، کمتر در ذهن انسان شکل می گیرد، و تنها زمانی که انسانها در رسیدن به اهداف و مقاصد خود شکست خورده و از زندگی مایوس می شوند، اسباب و انگیزه های پرسش از هدف و فلسفه خلقت در ذهن انسان ایجاد می شود.