انتظار، آرمان و عقيده اي است كه در عمل و عينيت آشكار مى گردد و انسانِ منتظر پیرو دستورها و خواسته هاى امامش بوده و به پاسدارى از حوزه جغرافيايى و فرهنگى و ايدئولوژى خود و همكيشان خويش مى پردازد؛ لذا جامعه منتظر به آمادگى نظامى و دفاعى نیز فرا خوانده شده و به تهيه ابزار جنگ و قدرت از هر مقوله و با هر كيفيت، تكليف شده است.
اسلام آمادگى نظامى را براى جلوگيرى از جنگ و نه هجوم به دیگران خواسته است؛ لذا اگر دشمنِ حمله كننده درخواست صلح كرد بايد پذيرفت. اسلام به سربازانش اجازه آغاز هيچ جنگى را نداده و در تمام جنگ‌ها گلوله اوّل را دشمن شليك كرده است. اسلام تنها در مقابل كسانى كه با مسلمانان مبارزه كنند، اجازه جنگ داده و در برابر هجوم آنها بايد به اندازه دفع شرّ و ظلم آنها اكتفا كرد و تقوا را حتّى در ميدان جنگ، بايد رعايت كرد.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258