آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

انتظار، آرمان و عقيده اي است كه در عمل و عينيت آشكار مى گردد و انسانِ منتظر پیرو دستورها و خواسته هاى امامش بوده و به پاسدارى از حوزه جغرافيايى و فرهنگى و ايدئولوژى خود و همكيشان خويش مى پردازد؛ لذا جامعه منتظر به آمادگى نظامى و دفاعى نیز فرا خوانده شده و به تهيه ابزار جنگ و قدرت از هر مقوله و با هر كيفيت، تكليف شده است.

انتظار، نخست يك آرمان و عقيده است و سپس در عمل و عينيت آشكار مى گردد و انسانِ منتظر به مرزبانى و پاسدارى از حوزه جغرافيايى و فرهنگى و ايدئولوژى خود و همكيشان و هم مسلكان خويش مى پردازد و همواره در موضع ديده بانى است و هوشيارانه و تيزنگرانه به افق هاى دور و نزديك مى نگرد و هر تحرك و تحول و نقل و انتقالى را در اردوگاه هاى دشمن زير نظر مى گيرد و در سنگر دفاع ايدئولوژيكى و زمينى و جغرافيايى، دشمن را از پيشروى باز مى دارد و در صورت فراهم بودن زمينه به تهاجم نيز دست مى يازد.
اين است كه جامعه منتظر همواره به آمادگى نظامى و دفاعى فرا خوانده شده است و تهيه ابزار جنگ و قدرت از هر مقوله و با هر كيفيت، تكليف گشته است. فقها در كتاب جهاد، بحثى را تحت عنوان «مرابطه» و «رباط» ذكر كرده اند، به اين معنا كه مؤمنان در مرزها اقامت گزينند و آمادگى كامل داشته باشند تا در هنگام حمله و تهاجم ناگهانىِ دشمن دفاع كنند و كشور را نجات دهند.
معناى ديگر مرابطه و رباط، پيوند و رابطه با امام و در خدمت امام زيستن و مرزبانِ دستورها و خواسته هاى امام بودن است؛ به اين معنا كه جامعه مؤمنان با امام خويش ارتباط برقرار كنند و به ريسمان ولايتِ امام چنگ زنند و با او هم پيمان شوند و به يارى امام متعهد گردند. اين قسم از «مرابطه» بر هر فردي، واجب عينى است، نيابت بردار نيست و پايه اى از پايه هاى ايمان است و عملى بدون آن پذيرفته نمى شود.(1)
امام صادق(عليه السلام) در تفسير آيه: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»(2)؛ فرمود: «اِصْبِرُوا عَلَى الْمَصَائِبِ وَ صَابِرُوا عَلَى الْفَرَائِضِ وَ رَابِطُوا عَلَى الْأَئِمَّةِ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ»(3)؛ (در برابر مشكلات شكيبايى ورزيد و در انجام تكليف ها و مسئوليت ها پايدار باشيد و با امامان مرابطه برقرار كنيد) و در روايتى ديگر از امام صادق(عليه السلام) آمده است كه «رابطوا» به معناى حضور نزد امام است.(4)،(5)