علماى اماميه از عصر ائمه(ع) و در دوران طولانى غيبت به منظور استنباط درست از پايه‌هاى شرع مقدس اسلام همواره دو راه را در پيش گرفته‌اند: جمعى راه استدلال و تحقيق را انتخاب نموده‌اند كه به آنان «مجتهد» مى‌گويند و گروهى ديگر به نقل حديث بسنده نموده‌اند كه به آنان اصطلاحآ «محدث» گفته مى‌شود. اختلاف اساسى مجتهدان با محدثان اين است كه محدثان در مسايل دينى ـ به‌ويژه در اصول ـ بر «نقل» بيش از «دليل عقلى» تكيه مى‌كنند؛ در حالى كه اخبار آحاد در اصول دين نزد مجتهدان از درجه اعتبار ساقط است.

مرحوم مقدس اردبيلی در سال قحطی، خوراك خود را ميان خانواده خود و فقرا تقسيم می كرد. اين كار باعث اعتراض خانواده اش شد. وی از خانه كناره گرفت و سه روز در مسجد كوفه اعتكاف كرد. در اين هنگام مردی ناشناس مقداری گندم خوب و آرد خوب به در خانه مقدس اردبيلي برد و گفت: اين را آقا فرستاده است. پس از بازگشت آقا، زوجه اش گفت: اين گندمى كه فرستاده بوديد بسيار خوب بود! مقدس اردبيلی هم گفت: من اين بار را نفرستاده ام. در اين جا بود كه مقدس اردبيلی شكر خدا را به خاطر اين هديه الهى به جا آورد.