امام علي(ع) در خطبه 87 نهج البلاغه بر اين نكته تاكيد دارد که با وجود اهل بیت(ع) و عترت پیامبر(ص) در میان مسلمانان و پیروى مردم از سخنان آنان، هرگز خطر گمراهى آنها را تهدید نمى کند؛ آنها زمامداران حق، چراغ هاى هدایت، پرچم هاى دین و ترجمان قرآن و وحى اند و اگر در روایات شیعه و اهل سنّت، این همه تأکید بر محبّت آنان شده، به خاطر آن است که این محبّت، انگیزه اى براي پیروى از آنان است و پیروى از آنان نيز مایه هدایت مي شود.

حضرت على(ع) در معرفى اهل بیت مضامین بسیار بلندی را به کار می برند مانند: پرچم ها و نشانه های آشکار و چراغهای هدایت برای رفع سرگردانی مردم، پرچم های دین و زبانهای صدق، کسانی که باید در قلوب مردم جای داده شوند تا همچون چشمه های زلال تشنگی شان را رفع کنند، کسانی که در هر سکوت و قیام و توقف و حرکتی باید مورد پیروی قرار بگیرند، حیات علم، مرگ نادانی، پایه های حق و پناهگاه ایمنی بخش حق، راویان به حق و عمل کنندگان به آیین الهی، دربهای علم نبوی، گنج های های خداوند و... .

زاهى در مدح امیر المؤمنین(ع) چنین سروده: وال علیّا واستضئ مقباسه**تدخل جنانا ولتسقى کاسه/ فمن تولاه نجا ومن عدا**ما عرف الدین ولا أساسه/ أوّل من قد وحّد الله وما**ثنى إلى الأوثان یوما راسه...؛ على را دوست بدار و از چراغ هدایت و علم او نورانى شو تا به بهشت ها داخل شوى و از ظرف او سیراب شوى. پس هر کس او را دوست بدارد نجات یابد، و هر کس با او دشمنى ورزد نه دین را شناخته و نه پایه و اساس آن را. نخستین کسى است که خداوند را یکتا دانست و سر خود را یک روز هم براى بت ها خم نکرد.