امام علی(ع) در نهج البلاغه در مورد اتمام حجّت الهى می فرماید: «مردم زمان كافى براى جلب رضاى حق دارند و از طريق كتب آسمانى و ارشادات انبياء و هدايت عقل، راه هاى نجات در برابرشان قرار دارد، توانايى و مهلت براى جبران خطاها و توبه از گناهان دارند، پرده هاى ظلمت كه بر اثر وسوسه هاى شياطين بر قلب انسان افتاده، بوسيله تابش انوار الهى كنار زده مى شود و درهاى توفيق، به رويشان گشوده شده است. بنابراين، هر كس به مقصد نرسد يا در دام شياطين گرفتار شود و يا دچار گناه شود، مقصّر خود اوست، نه كس ديگر».

انگيزه توابین، احساس ندامت از گناه، و شوق به جبران خطا بود. احساس عميق پشيمانى و شور و شوق سوزان به شستشوى گناه، قيام توابين را به صورت يك قيام انتحار آميز جلوه گر ساخته بود. آنها فقط در صدد گرفتن انتقام و جبران لغزش و گناه خود بودند و نه طالب فتح و پيروزى بودند و نه خواهان حكومت و غنيمت، بلكه يگانه هدفشان انتقام بود و تشنه مرگ در راه هدف خود بودند، به طورى كه دشمن به آنها امان داد ولى آنها از قبول امان سرباز زدند.