«هاشم» فرزند «عتبه» بود و با اين كه پدرش از دشمنان سرسخت پيامبر(ص) بود؛ اما خودش مسلمانى پرشور و از ياران برجسته پيامبر(ص) و امير مؤمنان(ع) بود و آرزو داشت در راه خدا و در برابر اميرمؤمنان(ع) شهيد شود. وي در جنگ يرموك و قادسيه نقش مهمي در پيروزي سپاه اسلام داشت و از آنجا كه بسيار شجاعانه مي جنگيد و در امر جهاد، سرعت به خرج مى داد او را «مرقال» مي گفتند. «هاشم» سرانجام به آرزوى خود رسيد و در ميدان صفّين به شهادت رسيد و لشكريان امام على(ع) و خود آن حضرت، از شهادتش اندوهگين شدند.

در جنگ صفّين، هاشم که به رموز جنگی آشنا بود پرچمدار علي(ع) شد. او سراسر روز را مي جنگيد (و کسی جرأت مقابله با او را نداشت)، شبانگاهان... حارث بن مُنذر تَنوخى بر او يورش بُرد و ضربه اى بر شکم هاشم فرود آورد و او بر زمين افتاد و به شهادت رسيد. امام علی(ع) برای او و یارانش دعا كرد و رحمت طلبيد.