برخی اجرای امر به معروف را سبب هرج و مرج در جامعه می دانند، اما در جواب گفته می شود؛ امر به معروف و نهى از منکر داراى دو مرحله است: نخست جنبه عمومى دارد که از تذکر و اعتراض و انتقاد تجاوز نمى کند. اما مرحله دوم که مخصوص جمعیت معینى است و از شئون حکومت اسلامى است، به این معنى که اگر نیاز به شدت عمل و اجراى حدود باشد، این جمعیت زیر نظر حاکم شرع و متصدیان حکومت اسلامى انجام وظیفه کنند. بنابراین، با توجه به مراحل و مقررات امر به معروف و نهى از منکر، هیچ گونه هرج و مرجى در اجتماع تولید نمى شود.

گروهی امر به معروف را موجب سلب آزادی می دانند، در پاسخ می توان گفت؛ زندگی اجتماعی براى افراد دارای فوائد فراوانى است. اما در مقابل آن برکات بسیار، محدودیت های ناچیزی را نیز به همراه دارد،  لذا بشر در زندگى اجتماعى خود، این محدودیت ها را پذیرفته است. و از آنجا که در زندگى اجتماعى، افراد اجتماع در سرنوشت یکدیگر اثر دارند، از این رو حق نظارت در اعمال دیگران، خاصیت زندگى دسته جمعى است، و انجام این فریضه نه تنها با آزادى هاى فردى مخالف نیست، بلکه وظیفه اى است که افراد در مقابل یکدیگر دارند.

گناهان چه در مقیاس محدود و چه گسترده در جامعه اثراتیدارد و موجبمفاسد اجتماعى و بلا و سلب برکات مى شود، مانند غذاى مسموم که در بدن تأثیر نامطلوب می گذارد، مثلا دروغ باعث سلب اعتماد می شود و... . آیه «ظهر الفساد فی البرّ و البحر بما کسبت أیدی الناس» همناظر به همین رابطه طبیعى بین گناه و فساد است. طبق روایات اسلامى، بسیارى از گناهان علاوه بر اینها، آثار شومینیز با خود به همراه مى آورند که پیوندشان با آن آثار، لااقل از نظر طبیعى ناشناخته است، مثل رابطه کوتاهی عمر با قطع رحم و... .