آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

مالكيّت خصوصى داراي سه شرط اساسى است: 1. کارکردن روی منابع طبیعی مانند: آباد کردن زمین های موات، حفر چاه، و یا حیازت مباحات، استخراج معادن و ... 2. استفاده فردی از این منابع، مشروط به رعایت حقوق دیگران بر منابع طبیعی است. 3. مالکیّت خصوصی در اسلام مشروط به نفى هر گونه استثمار و بهره كشى و تسلّط بر دسترنج دیگران است.

براى بدست آوردن مالكيّت خصوصى سه شرط اساسى لازم است:
1. كاركردن روى منابع طبيعى خواه از طريق آباد كردن زمين هاى موات، حفر چاه و نشاندن نهال باشد، يا حيازت مباحات، استخراج معادن، تغيير شكل موادّ اوّليه و در آوردن آنها به صورت هاى مورد نياز. و طبيعى است كه هر گاه هيچ فعّاليّتى صورت نگيرد هيچ گونه مالكيّتى حاصل نخواهد شد.
2. رعايت حقوق ديگران بر منابع طبيعى، به اين معنى كه اگر استفاده فردى از اين منابع موجب ضرر و زيان جامعه گردد، به حكم قانون لاضرر كه از قوانين مُسلَّم اسلامى است مى توان جلو او را گرفت، بنابراين، بهره گيرى از منابع توليد براى افراد نامحدود نيست. حكومت اسلامى حقّ دارد براى جلوگيرى از هرج و مرج با در نظر گرفتن نيازهاى مردم در هر زمان و هر منطقه حدود و ضوابطى براى تملّك موادّ طبيعى و حتّى حيازت مباحات و تصرّف در انفال قائل گردد، تا نظام اقتصادى جامعه به ويرانى نكشد.
3. نفى هر گونه استثمار و هر گونه بهره كشى و تسلّط بر دسترنج دیگران است، كه در اسلام بعنوان «اكل مال بباطل» آمده، و قرآن خطاب به مؤمنان صريحاً مى گويد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَأْكُلُوا أَمْوَالَكُم بَيْنَكُم بِالْبَاطِلِ إِلَّا أَنْ تَكُونَ تِجَارَةً عَن تَرَاضٍ مِّنكُمْ».(1)،(2)