آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرائت قرآن و تلاوت آيات آن يكى از مهم ترين مسائل قرآن به شمار مى رود، به گونه اى كه از همان ادوار نخستين پيوسته عدّه اى عهده دار قرائت قرآن و تعليم آن بوده اند. طبقات قُرّاء شامل بزرگان صحابه چون «عبدالله بن مسعود»، «اُبَيّ بن كعب» و ...؛ و بالاخره بزرگانى که در طبقات دیگر قرار دارند. سپس در ادامه عهد تدوين قرائات آغاز شد و به دنبال آن قُرّاء سبعه تعيين گرديدند. سلسله قُرّاء و قرائات، قرن به قرن ادامه یافت تا آنكه در اوايل قرن چهارم «ابوبكر بن مجاهد»، قرائات را در هفت قرائت از هفت قارى بنام، به رسميّت شناخت.

قرائت قرآن و تلاوت آيات آن يكى از مهم ترين مسائل قرآن به شمار مى رود، به گونه اى كه از همان ادوار نخستين، پيوسته عدّه اى به اين كار همّت گماشته و عهده دار قرائت قرآن و تعليم آن در جامعه اسلامى بوده اند. طبقات قُرّاء شامل بزرگان صحابه چون «عبدالله بن مسعود»، «اُبَيّ بن كعب»، «ابو الدرداء» و «زيد بن ثابت» در طبقه اول؛ «عبدالله بن عباس»، «ابوالاسود دوئلى»، «علقمة بن قيس»، «عبدالله بن سائب»، «اسود بن يزيد»، «ابو عبدالرحمان سُلمى» و «مسروق بن اجدع» در طبقه دوم؛ و بالاخره بزرگانى ديگر در طبقات سوم تا هشتم مى گردد. پس از اين طبقات از قُرّاء، عهدِ تدوين قرائات آغاز شد و به دنبال آن «قُرّاء سبعه» تعيين گرديدند.
سلسله قُرّاء(قاريان بنام قرآن) و قرائات، قرن به قرن پيوسته ادامه داشت تا اينكه در اوايل قرن چهارم «ابوبكر بن مجاهد»(245 ـ 324) شيخ القُرّاء بغداد، قرائات را در هفت قرائت از هفت قارى بنام، به رسميّت شناخت. بعدها در دوره هاى مختلف هفت قارى ديگر اضافه شد كه بدين ترتيب مجموعا چهارده قرائت معروف شد. به دليل آنكه هر كدام از اين قرائات به وسيله دو راوى روايت شده، مجموع قرائات متداول به بيست و هشت قرائت مى رسد. در حجّيت قرائات و تواتر آنها، كه آيا جملگى به گونه متواتر از پيامبر اكرم(صلی الله علیه و آله) نقل و ضبط شده است يا نه؟، گفتگو فراوان است. به طور كلّى از آن مباحث مى توان نفى تواتر قرائات را نتيجه گرفت؛ زيرا طبق رأى محقّقين، بيش از يك قرائت از پيامبر اكرم(ص) نرسيده است و آن، قرائتى است كه در ميان مردم(جمهور مسلمانان) متداول است و هر قرائت كه با آن مطابق باشد، مقبول وگرنه مردود است.(1)،(2)