آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«صاخَّة» از ماده «صَخّ» است و به معناي صداى شديدى است كه از صاحب نطقى بر مى خيزد و به گفته «مقاييس اللّغة» صيحه اى است كه گوش را كر مى كند. اين تعبير اشاره به «نفخ صور» است، آن هم نفخه دوّم، همان صيحه عظيمى كه صيحه بيدارى و حيات است و همگان را زنده كرده به عرصه محشر مى فرستد.

يكي از نام هاي «روز قيامت»، «صاخّه» است. خداوند در سوره «عبس»، آیات 33 و 34 به اين نام قيامت اشاره كرده مى فرمايد: (هنگامى كه «صاخّه» يعنى صداى مهيب بيايد، در آن روز انسان از برادر خود فرار مى كند ...)؛ «فَإِذَا جَائَتِ الصَّاخَّةُ يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ اَخِيهِ ...».
«صاخَّة» از ماده «صَخّ» به گفته راغب، صداى شديدى است كه از صاحب نطقى بر مى خيزد و به گفته «مقاييس اللّغة» صيحه اى است كه گوش را كر مى كند. بعضى از مفسّران نيز آن را به معناى كوبيدن سر انسانى به سنگ و بعضى به معناى استماع و گوش فرا دادن تفسير كرده اند.(1)
اين تعبير اشاره به «نفخ صور» است، آن هم نفخه دوّم، همان صيحه عظيمى كه صيحه بيدارى و حيات است و همگان را زنده كرده به عرصه محشر مى فرستد. در آن روز هر انسانى به قدرى به خود مشغول مى شود كه حتى از برادر و پدر و مادر و دوستان خود فرار مى كند!(2)