آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

اگر سؤال شود با وجود «توبه» چه نيازي به «شفاعت» است، بايد گفت: اولاً: توبه شرايطي دارد كه اصلاح گذشته از آن جمله است و تنها ندامت كافي نيست؛ چه بسا خطاكارانى كه موفق به اين اصلاح نشده، اما پشيمانى سراسر وجود آنها را فرا گرفته، اگر دل به شفاعت نبندند از آمرزش الهى مأيوس شده و موجب غرق شدن بيشتر آنها در گناه مى شود. دوماً: گناهكاري كه هنوز توفيق توبه پيدا نكرده، اگر احساس كند امكان شفاعتش در آخرت وجود دارد، همين معنا لااقل سبب تشويق او به ترك گناهان ديگر و انجام اعمال خير خواهد شد.

اگر سؤال شود كه با وجود توبه چه نيازي به شفاعت است، بايد گفت: «اولاً» توبه شرايطى دارد چه بسا انسان موفق به انجام شرائط آن نشود؛ زيرا در چندين آيه از «قرآن مجيد» شرط توبه اصلاح گذشته بيان شده، يعنى كسى كه ساليان دراز مرتكب گناهى شود و بعد نادم گردد و از در توبه درآيد بايد خطاهاى گذشته را هرچند «حقّ الله» بوده با اعمال نيك خود جبران كند و اگر «حقّ الناس» بوده همه را تا آخر بپردازد، بنابراين «توبه» برخلاف آنچه تصور مى شود تنها ندامت نيست.
چه بسا خطاكارانى كه موفق به اين جبران و اصلاح نمى شوند، در حالى كه ندامت و پشيمانى سراسر وجود آنها را فرا گرفته، اگر به شفاعت دل نبندند از آمرزش الهى مأيوس شده و اين يأس، آنها را غرق در گناه بيشتر مى كند.
«ثانياً» ممكن است كسى به گناهى آلوده باشد و هنوز توفيق توبه و ندامت براى او حاصل نشده باشد، اگر احساس كند كه امكان دارد در قيامت شفيعان دست او را بگيرند، به شرط اينكه گناهان ديگر را ترك كند و يا كارهاى خير و مثبتى انجام دهد همين معنا لااقل سبب تشويق او به ترك گناهان ديگر و انجام اعمال خير خواهد شد.(1)

گردآوري از كتاب: پيام قرآن‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، دار الكتب الاسلامية‏، تهران‏، ‏1386 شمسی‏، چاپ: نهم، ج 6، ص 532.

مطالعه کتاب: http://mk6.ir/GkDwB