آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

گاه نياز يا ضرورتى ايجاب مى كند كه انسان سرّ خود را به ديگرى بگويد، در اين گونه موارد نيز به ما دستور داده شده است كه افراد عاقل و امينى را براى اين كار پيدا كنيم. امام علی(ع) می فرماید: «كسى كه سرّ خويش را نزد افراد غير مطمئن بازگو كند آن را ضايع كرده است». همچنین می فرماید: «كسى كه از حفظ سرّ خود ناتوان است، توانايى بر حفظ اسرار ديگران را ندارد».

گاه نياز يا ضرورتى ايجاب مى كند كه انسان سرّ خود را به ديگرى بگويد، در اين گونه موارد نيز به ما دستور داده شده است كه افراد عاقل و امينى را براى اين كار پيدا كنيم. على(عليه السلام) مى فرمايد: «مَنْ اَسَرَّ اِلى غَيْرِ ثِقَة فَقَدْ ضَيَّعَ اَمْرَهُ»(1)؛ (كسى كه سرّ خويش را نزد افراد غير مطمئن بازگو كند سرّ خود را ضايع كرده است). مخصوصاً بايد توجه داشت كسانى كه اسرار خويش را فاش مى كنند، افراد قابل اعتمادى براى حفظ اسرار ديگران نيستند بايد از آنها پرهيز كرد. اميرمؤمنان على(عليه السلام) مى فرمايد: «مَنْ ضَعُفَ عَنْ حِفْظِ سِرِّهِ، لَمْ يُطِقْ سِرَّ غَيْرِهِ»(2)؛ (كسى كه از حفظ سرّ خود ناتوان است، توانايى بر حفظ اسرار ديگران ندارد).(3)