آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علي(ع) درباره عصمت ائمه(ع) می فرماید: «در همه چيز و در همه كارها پيرو آنها [ائمه اطهار(ع)] باشيد! هرگاه فرمان قيام و حركت بدهند قيام و حركت كنيد! و هرگاه دستور سكون دهند، متوقف شويد! بر آنها پيشى نگيريد! از آنها عقب نيفتيد، كه مايه گمراهى و هلاكت است! و آنها هرگز شما را از هدايت بيرون نمى برند، و به گمراهى نمى كشانند!». از اين تعبيرات روشن مي شود كه ائمه(ع) معصومند و این گونه دستورات تنها درباره معصوم صحیح است و امامت مسلمین منحصر در آنهاست و بايستي در همه چيز و در هر حال، سر بر فرمان آن بزرگواران بود.

امام علي(عليه السلام) در بخشی از خطبه 97 «نهج البلاغه» با صراحت مى فرمايد: «در همه چيز و در همه كارها پيرو آنها [ائمه اطهار(علیهم السلام)] باشيد! هرگاه فرمان قيام و حركت بدهند قيام و حركت كنيد! و هرگاه دستور سكون دهند، متوقف شويد! بر آنها پيشى نگيريد! از آنها عقب نيفتيد، كه مايه گمراهى و هلاكت است! و آنها هرگز شما را از هدايت بيرون نمى برند، و به گمراهى نمى كشانند!».
اين تعبيرات، روشن ترين دليل براي مقام «عصمت» آنهاست؛ چرا كه درباره غير معصوم از گناه و خطا اين گونه دستورات صحيح نيست.
از سوى ديگر، نشان مى دهد كه امامت مسلمين، همواره در اهل بيت(علیهم السلام) خواهد بود؛ چرا كه امام(عليه السلام) اين دستور را محدود به زمان معيّنى نكرده است.
و از سوى سوم، نشان مى دهد كه مفهوم ولايت اين نيست كه انسان با دستورات آن بزرگواران گزينشى برخورد كند؛ بلكه ولايت حقيقى آن است كه در همه چيز و در هر حال، سر بر فرمان آن بزرگواران باشد و آنها كه تنها در گفتار، يا پاره اى از رفتارهاى فردى و اجتماعى تابع اهل بيت اند مواليان حقيقى نيستند؛ مدّعيانى هستند در لباس موالى!
بديهى است كه منظور امام(عليه السلام) تنها عصر و زمان او نيست؛ چرا كه اهل بيت(علیهم السلام) را به عنوان امام و پيشوا معرّفى مى كند نه فقط خودش را. شاهد گوياى اين سخن حديثى است كه از خود پيامبر(صلى الله عليه و آله) نقل شده؛ آنجا كه حضرت علي(عليه السلام) مى فرمايد: حافظان حديث از ياران پيامبر(صلى الله عليه و آله) مى دانند كه آن حضرت(صلى الله عليه و آله) چنين فرمود: «إِنِّى وَ أَهْلَ بَيْتِي مُطَهَّرُونَ، فَلَا تَسْبِقُوهُمْ فَتَضِلُّوا؛ وَ لَا تَتَخَلَّفُوا عَنْهُمْ فَتَزِلُّوا، وَ لَا تُخالِفُوهُمْ فَتَجْهَلُوا، وَ لَا تُعَلِّمُوهُمْ فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ هُمْ أَعْلَمُ النَّاسِ كِبَاراً، وَ أَحْلَمُ النَّاسِ صِغَاراً؛ فَاتَّبِعُوا الْحَقَّ وَ أَهْلَهُ حَيْثُ كَانَ»(1)؛ (من و اهل بيتم از هر نظر پاك و پاكيزه ايم؛ بنابراين، بر آنها پيشى نگيريد، كه گمراه مى شويد! و از فرمان آنها تخلّف نكنيد، كه لغزش خواهيد داشت! و با آنها مخالفت نكنيد، كه گرفتار نادانى مى شويد! و به آنها چيزى نياموزيد كه آنها از شما داناترند! آنها در بزرگى از همه مردم عالم ترند و در كوچكى از همه عاقل تر! بنابراين، از حقّ و اهل حقّ پيروى كنيد، هر جا كه باشد).(2)