آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) در ارتباط با جایگاه «دنیا» و «آخرت» از نظر خداجویان می فرماید: «كسانى كه دنيا را خوب آزموده اند همچون مسافرانى هستند كه در منزلگاهى بى آب و آبادى وارد شده و تصميم گرفته اند به سوى منزلى پرنعمت و ناحيه اى راحت حركت كنند، از اين رو متحمّل مشقّت راه و فراق دوستان شده و خشونت ها و سختى هاى سفر و غذاهاى ناگوار را قبول كرده اند تا به خانه وسيع و منزلگاه آرامشان برسند، لذا از هيچ يك از اين ناراحتى ها احساس درد و رنج نكرده و هزينه هايى را كه در اين طريق مى پردازند از آن ضرر نمى بينند و هيچ چيز نزدشان محبوب تر از آن نيست كه به منزلگاه و محل آرامششان برسند».

امام علي(عليه السلام) در بخشی از نامه 31 «نهج البلاغه» مى فرمايد: (كسانى كه دنيا را خوب آزموده اند [مى دانند كه آنها] همچون مسافرانى هستند كه در منزلگاهى بى آب و آبادى وارد شده اند [كه قابل زيستن و ماندن نيست] لذا تصميم گرفته اند به سوى منزلى پرنعمت و ناحيه اى راحت [براى زيستن] حركت كنند، از اين رو [آنها براى رسيدن به آن منزل] مشقّت راه را متحمّل شده و فراق دوستان را پذيرفته و خشونت ها و سختى هاى سفر و غذاهاى ناگوار را [با جان و دل] قبول نموده اند تا به خانه وسيع و منزلگاه آرامشان گام نهند)؛ «إِنَّمَا مَثَلُ مَنْ خَبَرَ(1) الدُّنْيَا كَمَثَلِ قَوْمٍ سَفْرٍ(2) نَبَا بِهِمْ مَنْزِلٌ جَدِيبٌ(3)، فَأَمُّوا(4) مَنْزِلاً خَصِيباً(5) وَ جَنَاباً(6) مَرِيعاً(7) فَاحْتَمَلُوا وَعْثَاءَ(8) الطَّرِيقِ، وَ فِرَاقَ الصَّدِيقِ، وَ خُشُونَةَ(9) السَّفَرِ، وَ جُشُوبَةَ المَطْعَمِ، لِيَأْتُوا سَعَةَ دَارِهِمْ، وَ مَنْزِلَ قَرَارِهِمْ». حضرت در ادامه مي فرمايد: (به همين دليل آنها از هيچ يك از اين ناراحتى ها احساس درد و رنج نمى كنند و هزينه هايى را كه در اين طريق مى پردازند از آن ضرر نمى بينند و هيچ چيز براى آنها محبوب تر از آن نيست كه ايشان را به منزلگاهشان نزديك و به محل آرامششان برساند)؛ «فَلَيْسَ يَجِدُونَ لِشَيْ‏ءٍ مِنْ ذَلِكَ أَلَماً وَ لَا يَرَوْنَ نَفَقَةً فِيهِ مَغْرَماً، وَ لَا شَيْ‏ءَ أَحَبُّ إِلَيْهِمْ مِمَّا قَرَّبَهُمْ مِنْ مَنْزِلِهِمْ، وَ أَدْنَاهُمْ مِنْ مَحَلَّتِهِمْ».
آرى اين طرز فكر مؤمنان صالح و خداجويان اطاعت كننده است؛ زيرا آنها هرگز فريفته زرق و برق دنيا نمى شوند؛ دنيا را مجموعه اى از ناراحتى ها، درد و رنج ها، گرفتاري ها، نزاع ها و كشمكش ها مى بينند؛ در حالى كه ايمان به معاد و بهشت و نعمت هايش و اعتقاد به وعده هاى الهى به آنها اطمينان مى دهد كه در آنجا جز آرامش و آسايش و نعمت هاى مادى و معنوى و خالى بودن از هرگونه درد و رنج و از همه مهم تر رسيدن به قرب پروردگار چيزى نيست و همين امر سبب مى شود كه سختى هاى اين سير و سلوك را با جان و دل بپذيرند و هرگونه مشقتى را در اين راه متحمل شوند و چون عزم كعبه دوست كرده اند، خارهاى مغيلان در زير پاى آنها همچون حرير است و تلخى ها همچون شهد شيرين.(10)