آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) در آغاز خطبه 203 نهج البلاغه به مسئله مهمّى درباره حقيقت دنيا و آخرت اشاره مى كند كه غفلت از آن مايه اكثر بدبختيهاى انسان است. ایشان مى فرمايد: «اى مردم، دنيا تنها سراى عبور و آخرت خانه جاودانه است، حال كه چنين است از اين گذرگاه خود براى محل استقرار خويش، توشه برگيريد». در سایر روایات نیز درباره دنیا تعابیری مانند: پل، مزرعه آخرت و ... بکار رفته که همگی بیان کننده فانی بودن آن است.

امام علی(عليه السلام) در آغاز خطبه 203 نهج البلاغه به مسئله مهمّى درباره حقيقت دنيا و آخرت اشاره مى كند كه غفلت از آن مايه اكثر بدبختيهاى انسان است، ایشان مى فرمايد: (اى مردم، دنيا تنها سراى عبور و آخرت خانه جاودانه است، حال كه چنين است از اين گذرگاه خود براى محل استقرار خويش، توشه برگيريد)؛ «أَيُّهَا النَّاسُ، إِنَّمَا الدُّنْيَا دَارُ مَجَاز(1)، وَ الاْخِرَةُ دَارُ قَرَار، فَخُذُوا مِنْ مَمَرِّكُمْ لِمَقَرِّكُمْ».
بسيارى از مشكلات از اينجا ناشى مى شود كه انسان دنيا را سراى باقى مى نگرد، از اين رو به اندوختن مال و ثروت، از هر طريق و به هر قيمت مى پردازد و در صرف آن براى مقاصد خير بخل می ورزد و بر اين اساس مرتكب اعمال خلاف فراوانى مى شود و توبه را به تأخير مى اندازد. همين حقيقت با تعبيرهاى مختلف در روايات ديگر آمده است، گاه دنيا به عنوان يك پل: «الدُّنْيَا قَنْطَرَة»(2) وگاه به عنوان يك تجارتخانه: «مَتْجَرُ أوْلِياءِ اللهِ»(3) و گاه به عنوان مزرعه «الدُّنْيا مَزْرَعَةُ الآخِرَةِ»(4) قلمداد شده است كه همگى حكايت از يك چيز مى كند و آن فانی بودن دنیاست.(5)