آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علی(ع) درباره اهداف مقدّس «متّقین» در معاشرت ها می فرماید: «دوري متّقین از برخی افراد به سبب زهد و حفظ پاكى است و نزديكي آنها به برخی افراد از سر مهربانى و رحمت است». آنان در پيوندهاى اجتماعى اهداف مقدّسى را دنبال مى كنند: اگر از كسى دور مى شوند به جهت آلودگى اوست يا چون آنان را گرفتار زرق و برق دنيا مى كند. از سوی دیگر نزديك شدن به افراد براى ارشاد جاهل يا تنبيه غافل و يا كمك به انسان های ضعيف و دردمند است.

امام علي(علیه السلام) در بخشی از خطبه 193 «نهج البلاغه» مى فرمايد: (دوري متّقین از كسانى كه دورى مى كنند به سبب زهد و حفظ پاكى است و نزديكي شان به كسانى كه نزديك مى شوند مهربانى و رحمت است، نه اينكه دوري شان از روى تكبّر و خودبزرگ بينى باشد و نزديكي شان براى مكر و خدعه [و بهره گيرى مادى])؛ «بُعْدُهُ عَمَّنْ تَبَاعَدَ عَنْهُ زُهْدٌ وَ نَزَاهَةٌ؛ وَ دُنُوُّهُ مِمَّنْ دَنَا مِنْهُ لِينٌ وَ رَحْمَةٌ، لَيْسَ تَبَاعُدُهُ بِكِبْرٍ وَ عَظَمَةٍ، وَ لَا دُنُوُّهُ بِمَكْرٍ وَ خَدِيعَةٍ».
امام(عليه السلام) در ذكر اين اوصاف به نكته مهمى اشاره مى كند و آن اينكه: پارسايان در پيوندهاى اجتماعى، دوستى ها و دشمنى ها، برقرار ساختن رابطه ها يا قطع كردن ارتباط كه در تعامل افراد جامعه نسبت به يكديگر اجتناب ناپذير است، اهداف مقدّسى را دنبال مى كنند؛ اگر از كسى دور مى شوند به جهت آلودگى اوست و يا براى آن است كه نزديك شدن به او آنها را گرفتار زرق و برق دنيا مى سازد كه آنها به آن مبتلا گشته اند. از سوی دیگر نزديك شدن آنان به افراد براى اين است كه جاهلی را ارشاد كنند يا تنبيه غافلى و يا كمك به انسان های ضعيف و دردمند است، به عكس دنياپرستان كه دورى آنها از افراد به سبب خودبزرگ بينى است و نزديك شدن براى گرفتن بهره هاى مادى و فريب دادن و نيرنگ است.(1)