آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در قرآن به «خَيْرُ الْوارِثين»؛ (بهترين وارثان) توصيف شده است؛ زیرا او تنها كسى است كه باقى مى ماند و وارث جهانيان خواهد بود، در حالى كه ديگر وارثان، خودشان روزى «موروث» ديگران خواهند شد. از سویی ارثى را كه وارثان معمولى مى برند محدود بوده و محتاج به آنند و در صرف آن غالباً بخيل بوده و گرفتار هزاران دعوا و نزاع مي شوند، امّا خداوندي كه وارث نهايى همگان است، نه نيازى دارد، نه حد و مرزى دارد و نه بخلى در وجودش راه پيدا مى كند، لذا «خَيْرُ الْوارِثِين» است.

در آيه 89 سوره انبياء توصيف خداوند به «خَيْرُ الْوارِثِينَ»؛ (بهترين وارثان) آمده است. اين توصيف تنها يكبار در قرآن مجيد آمده و آن هم از زبان پيغمبر بزرگ الهى حضرت «زكريا(علیه السلام)» است که خداوند را به «خَيْرُ الْوارِثين» توصيف می کند. دليل توصيف خداوند به اين وصف نیز كاملا آشكار است؛ زيرا تنها كسى كه باقى و برقرار مى ماند و وارث همه جهانيان است اوست، در حالى كه ديگر وارثان، خودشان روزى، «موروث» ديگران خواهند شد.
از اين گذشته ارثى را كه وارثان معمولى مى برند محدود است و به آن نيازمندند، و اضافه بر آن در صرف آن غالباً بخيلند و به همين دليل هزاران دعوا و نزاع در ميان نزديكترين بستگان به خاطر اموالى كه به ارث برده اند ديده شده است، امّا خداوند كه وارث نهايى همگان است، نه نيازى دارد، نه حد و مرزى براى اين صفت او است و نه بخلى در وجودش راه پيدا مى كند و به همين دليل «خَيْرُ الْوارِثِينَ» است.
اين توصيف به گفته «آلوسى» در «روح المعانى» اشاره به بقاء ذات پاك الهى و فناء همه اشياء است.(1) البتّه اگر تنها اشاره به مسأله بقاء باشد از صفات ذات محسوب مى شود كه همان ابديّت وجود مقدّس او است؛ امّا اگر به معنى در اختيار گرفتن آنچه از ديگران مى ماند، باشد از صفات فعل است.(2)