خداوند در قرآن به «خَيْرُ الْوارِثين»؛ (بهترين وارثان) توصيف شده است؛ زیرا او تنها كسى است كه باقى مى ماند و وارث جهانيان خواهد بود، در حالى كه ديگر وارثان، خودشان روزى «موروث» ديگران خواهند شد. از سویی ارثى را كه وارثان معمولى مى برند محدود بوده و محتاج به آنند و در صرف آن غالباً بخيل بوده و گرفتار هزاران دعوا و نزاع مي شوند، امّا خداوندي كه وارث نهايى همگان است، نه نيازى دارد، نه حد و مرزى دارد و نه بخلى در وجودش راه پيدا مى كند، لذا «خَيْرُ الْوارِثِين» است.