آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند در قرآن به عنوان «خَيْرُ الْفاصِلينَ»؛ (بهترين جدا كننده حق از باطل) توصيف شده است. انسان در جدا كردن حق از باطل، گاه گرفتار اشتباه مي شود و اين جدائى را به صورت صحيح انجام نمى دهد و گاهي حق و باطل را با يكديگر اشتباه مى كند يا عمداً به خاطر هواهاى نفسانى آن دو را به هم مى آميزد. اما كسي كه «عالم السرّ و الخفيّات» است و علمش به همه چيز احاطه دارد و هوا و هوس در مورد او بى معني است بهترين جدا كننده حق از باطل است.

خداوند در آيه 57 سوره انعام به عنوان «خَيْرُ الْفاصِلين»؛ (بهترين جدا كننده حق از باطل) ذكر شده، از اين جهت كه اگر انسان ها بخواهند حق را از باطل جدا كنند، گاه گرفتار انواع اشتباهات شده و اين جدائى را به صورت صحيح انجام نمى دهند و یا اصولاً حق و باطل را به خاطر جهل با يكديگر اشتباه مى كنند يا آگاهانه به خاطر هواهاى نفسانى آن دو را به هم مى آميزند.
اما آن كس كه «عالم السرّ و الخفيّات» است و علمش به همه چيز احاطه دارد و هوا و هوس در مورد او بى معنی است، بهترين جدا كننده حق از باطل مى باشد؛ از اين گذشته، گاه انسان حق و باطل را به خوبى مى شناسد؛ ولى قدرت بر اعمال علم و دانش خود ندارد، تنها قادر ازلى است كه مى تواند آگاهى خود را در هر حال تحقّق بخشد.(1)