آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

از نظر شیعه اماميه، «امامت»، ریاست و منصبی الهی در امور دین و دنیا مثل مقام «نبوت» است كه تنها فرق آن با نبوت در وحی است. مطابق اين تعريف، رياست در امور دين و دنيا، از وظایف امام(ع) است كه شيعه دوازده امامى به آن ملتزم است و جزء اصول دين نيز قرار مي گيرد.

با مراجعه به كتاب هاى كلامى و فلسفى و عرفانى به وجود دو تفسير براي «امامت» پى مى بريم:
1. تعریف كلامى: مطابق اين تعريف، «امامت» رياستى است بر عموم توسط يك شخص در امور دين و دنيا.(1)
2. تعريف فلسفى - عرفانى: مطابق اين تعريف، «امامت» منصبى است الهى همانند نبوت، و بين اين دو [يعني امامت و نبوت] هيچ فرقى جز وحى نيست. امامت استمرار تمام وظايف نبوت جز تحمل وحى الهى است و نيز نوعى تصرف است در باطن و نفوس افراد براى رساندن آنها به كمال مطلوب.
مطابق اين تعريف، رياست در امور دين و دنيا، یکی از وظایف امام(عليه السلام) است و اين همان معنايى است كه شيعه دوازده امامى به آن ملتزم است. لذا امامت را به همين جهت، جزء اصول دين به حساب می آورد. علامه طباطبايى(رحمة الله عليه) مى فرمايد: «امامت، حقيقتى وراى مقام اطاعت يا رياست دين و دنيا يا وصايت و خلافت و جانشينى در روى زمين به معناى حكومت بين مردم است».(2) عمق معناى امامت نزد ايشان به اين است كه امامت، هدايت باطنى بوده كه همان ولايت بر مردم و كردار آنان است و اين هدايت باطنى جز ايصال به مطلوب نيست.(3)