آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

امام علي(ع) در بيان تفاوت اعمال خیری که مورد رضایت خداوند است با لذات و هوس رانى هاى ناپايدار دنيا، می فرماید: «اين دو عمل چقدر با هم متفاوتند؛ عملى كه لذتش مى رود و عواقب سوء آن باقى مى ماند و عملى كه زحمتش مى رود و اجر و پاداشش باقى است»، همانند لذت آنی انسانی که شراب نوشیده در مقایسه با پاداش اخروی انسانی که در مسیر بندگی خدا، مشکلاتی را تحمل می کند، بر این اساس است كه امام علي(ع) می فرماید: «بهشت در ميان ناراحتى ها احاطه شده و دوزخ در ميان شهوات».

امام(عليه السلام) در حکمت 121 نهج البلاغه با اشاره به تفاوت اعمال خيرى كه مورد رضاى خداست و لذات و هوسرانى هاى ناپايدار دنيا، مى فرمايد: (اين دو عمل چقدر با هم متفاوتند؛ عملى كه لذتش مى رود و عواقب سوء آن باقى مى ماند و عملى كه زحمتش مى رود و اجر و پاداشش باقى است)؛ «شَتَّانَ مَا بَيْنَ عَمَلَيْنِ عَمَل تَذْهَبُ لَذَّتُهُ وَتَبْقَى تَبِعَتُهُ وَعَمَل تَذْهَبُ مَؤُونَتُهُ وَيَبْقَى أَجْرُهُ».
در بین كارهاى نيك و بد و اعمال حسنه و سيئه ]با اين كه هر كدام جنبه مثبت و منفى دارند[ تفاوتی آشكار وجود دارد؛ اعمال گناه آلود داراى لذتى موقت و ناپايدارند كه به زودى زايل مى گردد، لکن عواقب بد آن در دنيا و آخرت دامان انسان را مى گيرد. مثلاً انسانى که براى برخوردارى از لذت آنى، به شراب پناه مى برد. ممكن است اين ماده مخدر ساعتى او را از غم و اندوه تهى كرده و در نشئه اى لذت بخش فرو برد؛ اما به زودى پايان یافته و به تدریج آثار سوء آن در تمام اعضاى بدنش ظاهر گردد، و در آخرت نيز از شراب طهور بهشتى و نوشيدن آب كوثر محروم گردد.
اما به عكس، انسانى كه به سراغ بندگى خدا مى رود و در ميدان جهاد با نفس و جهاد با دشمن حاضر مى شود، هر چند با مشكلاتى روبرو است؛ اما اين مشكلات تدريحا از بين مى رود و اجر و پاداش دنيوى و اخروى آن باقى مى ماند. اين همان چيزى است كه قرآن به آن اشاره كرده و مى فرمايد: «مَا عِنْدَكُمْ يَنفَدُ وَمَا عِنْدَ اللهِ بَاق»(1)؛ (آنچه نزد شماست از ميان مى رود، و آنچه نزد خداست باقى مى ماند).
هوس رانى و شهوت رانى همچون كف هاى روى آب است كه «فَيَذْهَبُ جُفَاءً»(2)؛ (سرانجام كف ها به بيرون پرتاب مى شوند) و اعمال نيك همچون آب زلال كه به مصداق «وَأَمَّا مَا يَنفَعُ النَّاسَ فَيَمْكُثُ فِى الاْرْضِ»(3)؛ (ولى آنچه به مردم سود مى رساند [آب يا فلزّ خاص] در زمين مى ماند) باقى و برقرار خواهد بود.
در خطبه 176، امام(علیه السلام) از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نقل مى كند: «إنَّ الْجَنَّةَ حُفَّتْ بِالْمَكارِهِ وَإِنَّ النّارَ حُفَّتْ بِالشَّهَواتِ»؛ (بهشت در ميان ناراحتى ها احاطه شده و دوزخ در ميان شهوات).(4)