آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

بر طبق مشهور، حدود «ارتداد» همان حدود کفر است به اضافه انکار خدا و رسول. از سویی فقهای امامیه؛ انکار یکی از ضروریات دین را موجب «ارتداد» می دانند. اما برخی معتقدند؛ انکار ضروری دین بصورت مستقل موجب کفر نمی شود مگر در صورتی که ملازم با انکار توحید و نبوت گردد، و این ملازمه باید نزد منکر تحقق یابد نه حاکم، به این معنا که حاکم شرع یقین کند شخص منکر ضروری، علم به ملازمه بین انکار ضروری دین و انکار اصل توحید یا نبوت داشته است.

معروف آن است که حدود «ارتداد»، همان حدود کفر است به اضافه انکار خدا و رسول.

فقهای «امامیه» می گویند: انکار یکی از ضروریات دین نیز موجب «ارتداد» است. و مقصود از ضروری دین چیزی است که جزئیتش در دین به مرحله ای رسیده که هیچ مسلمانی که در مجتمع اسلامی زندگی می کند آن را انکار نمی کند.

ولی برخی می گویند: انکار ضروری دین به طور مستقل موجب کفر نمی شود مگر در صورتی که ملازم با انکار توحید و نبوت گردد. این ملازمه باید نزد منکر تحقق یابد نه حاکم، به این معنا که بر حاکم شرع است که یقین پیدا کند شخص منکر ضروری، علم به ملازمه بین انکار ضروری دین و انکار اصل توحید یا نبوت داشته است.(1)