آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«دعا» و «نیایش» در کودکی، آثار درخشانی در روح و روان طفل می گذارد. هر چند ممکن است کودک، معانی الفاظ و عبارت های دعا را درک نکند. اما در عالم کودکی، معنی راز و نیاز با خدا، و عرض «دعا» و نیاز در پیشگاه خداوند بی نیاز را فهمیده، و به رحمت بی انتهای خداوند مطمئن می شود. در واقع احساس می کند در باطن خویش تکیه گاهی دارد که در حوادث ناگوار می تواند به آن متّکی و مطمئن باشد. از این رو پیامبر(ص) می فرماید: «کودکان خود را در هفت سالگی به نماز وادارید».

«دعا» و «نیایش» در سنین کودکی اثر درخشانی در روح و روان طفل می گذارد. هر چند ممکن است کودک، الفاظ و عبارت های دعا و نیایش و نماز را نفهمد، ولی معنی توجه به خدا، راز و نیاز با خدا، استمداد از خداوند، عرض «دعا» و نیاز در پیشگاه خداوند بی نیاز را در عالم کودکی اش درک می کند، امیدوار بار می آید، دلش به خداوند و رحمت نامحدودش مطمئن می شود، در باطن خویش تکیه گاهی برای خود احساس می کند که سرمایه سعادت در تمام دوران زندگی اش خواهد بود که در مواقع سخت و پیش آمدهای ناگوار می تواند از آن نیروی نهایی استفاده کند، به آن متّکی و مطمئن باشد و در جزر و مدّ حوادث با خاطری آرام، شخصیتش را حفظ کند. از همین رو در روایات سفارش شده که کودک را از همان دوران کودکی با نماز آشنا سازیم. پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) در حدیثی می فرماید: «کودکان خود را در هفت سالگی به نماز وادارید».(1)

یکی از دانشمندان می گوید: «بایستی از آغاز زندگی، کودکان را عادت داد که زمان های کوتاهی را در سکوت و آرامش به خصوص با نیایش بگذرانند».(2) همچنین یکی از دانشمندان آمریکایی می گوید: «چه خوب است به کودکان و جوانان خود یاد دهیم که با جمله هایی مختصر، روزی چند بار دعا بخوانند؛ زیرا دعا بهترین روش برای رفع هر احتیاج و برآوردن هر منظوری است...».(3)،(4)