آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

«تقیّه تحبیبی» اين است كه گاهى براى حفظ وحدت و جلوگيرى از تفرقه و سوء استفاده دشمن از پراكندگى، عده ای از افراد، عقيده واقعى خود را پنهان می كنند، تا هدف هاى مهمتر پايمال نگردد. مثلاً برای پیشبرد اهداف اسلامی با بقیه فِرَق اسلامی متحد می شویم بدون اینکه در بقیه فِرَق هضم شویم.

«تقیّه تحبیبی» اين است كه گاهى براى حفظ وحدت و جلوگيرى از تفرقه و سوء استفاده دشمن از پراكندگى، موقعيّت ايجاب مى كند كه پاره اى از افراد، عقيده واقعى خود را مكتوم دارند، تا هدف هاى مهمترى پايمال نگردد، به عنوان مثال: در اختلافات مذهبىِ فِرَقِ اسلامى، در شرايطى همانند زمان خلفا، عقل و منطق مى گويد كه براى حفظ موجوديّتِ هدف اصلى (قرآن و اسلام)، بايد افراد از روش تقيّه استفاده كرده و وحدت ظاهرى را حفظ نمايند؛ بلكه بايد گاهى در مسائلى همانند جهاد - كه سبب توسعه اسلام در نقاط مختلف دنيا و آزادى اقوام و ملّتها مى گردد - آنها را تأييد نمايند، و يا به عنوان مثال، امروز در برابر دشمنان مشتركى كه مسلمانان با آنها درگير هستند، فِرَق مختلف اسلامى از اين روش استفاده كرده و وحدت را حفظ كنند البتّه بدون اين كه عقيده خود را تغيير داده و در مذاهب ديگر كه اصيل نيستند، هضم شوند و يا از بحث منطقى و دوستانه درباره حقّانيّت مذهب خود ابا داشته باشند.
روايات متعدّدى كه در منابع حديث ما درباره حضور در جماعات اهل سنّت و شركت در مساجد و مجالس آنها رسيده، اشاره به اين نوع تقيّه است كه در اصطلاح آن را «تقيّه تحبيبى» مى نامند.(1) آن چه در پاره اى از روايات درباره تقيّه پيامبر(صلى الله عليه وآله) از مردم و نشان دادن نرمش در برابر خشونت آنان و دفع سيّئه به حسنه خوانده ايم، اشاره به اين نوع از تقيّه است.(2)