آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

قرآن «یأجوج و مأجوج» را دو قبيله وحشى دانسته كه مزاحمت شديدى براى ساكنان اطراف خود داشتند. علامه طباطبايى در «الميزان» آنها را گروه هاى جنگجو و غارتگري دانسته كه در دورترين نقطه شمال آسيا زندگى مي كردند. از سویی بر اساس دلايل تاريخي، ساکنان نواحى مغولستان، بر اثر كثرت جمعيت، به تدریج در شرق يا جنوب آنجا ساكن شدند. اين قبائل وحشى به امپراطورى روم، و بعدها به ممالك اسلامى هجوم آوردند. از اين رو يأجوج و مأجوج از همين قبائل بودند كه مردم قفقاز براي جلوگیری از آنها از كوروش كمك خواستند.

در قرآن مجيد، در دو سوره از يأجوج و مأجوج سخن به ميان آمده، يكى در آيات سوره «كهف»، و ديگر در سوره «انبياء» آيه 96. آيات قرآن به خوبى گواهى مى دهد اين دو نام، متعلّق به دو قبيله وحشى خونخوار بوده، كه مزاحمت شديدى براى ساكنان اطراف مركز سكونت خود داشته اند.
در «تورات» در كتاب «حزقيل» فصل سى و هشتم و فصل سى و نهم، و در كتاب «رؤياى يوحنا» فصل بيستم، از آنها به عنوان «گوگ» و «مأگوگ» ياد شده، كه معرّب آن يأجوج و مأجوج مى باشد.
به گفته مفسّر بزرگ، «علاّمه طباطبايى» در «الميزان» از مجموع گفته هاى تورات استفاده مى شود: مأجوج يا يأجوج و مأجوج، گروه يا گروه هاى بزرگى بودند كه در دوردست ترين نقطه شمال آسيا زندگى داشتند و مردمى جنگجو و غارتگر بودند.(1)
بعضى معتقدند: اين دو كلمه عبرى است، ولى در اصل از زبان يونانى به عبرى منتقل شده است، و در زبان يونانى «گاگ» و «مأگاگ» تلفّظ مى شده، كه در ساير لغات اروپايى نيز به همين صورت انتقال يافته است.
دلايل فراوانى از تاريخ در دست است كه در منطقه شمال شرقى كره زمين در نواحى مغولستان در زمان هاى گذشته گويى چشمه جوشانى از انسان وجود داشته، مردم اين منطقه به سرعت زاد و ولد مى كردند، و پس از كثرت و فزونى به سمت شرق يا جنوب سرازير مى شدند، و همچون سيل روانى اين سرزمين ها را زير پوشش خود قرار مى دادند، و تدريجاً در آنجا ساكن مى گشتند.
براى حركت سيل آساى اين اقوام، دوران هاى مختلفى در تاريخ آمده است كه يكى از آنها دوران هجوم اين قبائل وحشى در قرن چهارم ميلادى تحت زمامدارى «آتيلا» بود، كه تمدّن امپراطورى روم را از ميان بردند. و دوران ديگر كه ضمناً آخرين دوران هجوم آنها محسوب مى شود، در قرن دوازدهم ميلادى به سرپرستى چنگيزخان صورت گرفت كه بر ممالك اسلامى و عربى، هجوم آوردند، و بسيارى از شهرها از جمله «بغداد» را ويران نمودند.
در عصر كوروش، نيز هجومى از ناحيه آنها اتّفاق افتاد كه در حدود سال پانصد قبل از ميلاد بود، ولى در اين تاريخ، حكومت متّحد ماد و فارس به وجود آمد و اوضاع تغيير كرد و آسياى غربى از حملات اين قبائل آسوده شد.
به اين ترتيب، نزديك به نظر مى رسد كه يأجوج و مأجوج از همين قبائل وحشى بوده اند كه مردم «قفقاز» به هنگام سفر كوروش به آن منطقه تقاضاى جلوگيرى از آنها را از وى نمودند، و او نيز اقدام به كشيدن سدّ معروف ذوالقرنين كرد.(2)،(3)