آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

خداوند به كساني كه در جهاد كوتاهي كنند هشدار مي دهد كه متاع زندگى دنيا نسبت به آخرت بسيار قليل است. در آيه ديگر برخورد شديدتري با آنان مي كند و مي فرمايد: اين گروه را مجازات سختي خواهد كرد و كوتاهي آنها هيچ ضرري به خدا نمي رساند. خداوند هم گروه ديگري غير از آنها را به جاي آنان قرار مي دهد.

خداوند در قرآن مجید می فرماید: 1. «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي‏ سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَ رَضيتُمْ بِالْحَياةِ الدُّنْيا مِنَ الْآخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ‏»(1)؛ (اى كسانى كه ايمان آورده ايد چه شده است شما را كه هرگاه گفته مى شود به جهاد در راه خدا رويد سنگين شده، به زمين مى چسبيد، آيا راضى شديد به زندگانى دنيا و ترك زندگى آخرت كرديد؟ پس متاع زندگى دنيا به نسبت آخرت بسيار قليل است).
2. «إِلَّا تَنْفِرُوا يُعَذِّبْكُمْ عَذاباً أَليماً وَ يَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَيْرَكُمْ وَ لاتَضُرُّوهُ شَيْئاً وَ اللَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدير»(2)؛ (اگر[به سوى ميدان جهاد] حركت نكنيد شما را مجازات دردناكى كرده و گروه ديگرى غير از شما به جاى شما قرار مى دهد، و هيچ زيانى به او نمى رسد، و خداوند بر هر چيزى توانا است).
مسلمان وقتى اين آيات را مى خواند بايد بداند در مقام جهاد اگر كوتاهى كند اين خطاب قرآن متوجه او است، اين آيه اگرچه در مورد جنگ تبوك است، ولى مورد، هيچگاه مخصّص نيست؛ يعنى شمول اين آيه نسبت به ما هم هست و ما اگر در مقام جهاد زبانى، قلمى، مالى، جانى قصور كنيم، چطور مى توانيم در مقابل هجوم دشمن به مرزهاى كشورهاى اسلامى ساكت باشيم؟ چگونه مى توانيم ببينيم صهيونيسم با عِرض و آبروى مسلمانان چنين مى كند؟ مگر على(عليه السلام) نبود كه وقتى شنيد خلخالى از پاى زنى يهودى در حكومت اسلامى ربوده شد، فرمود: اگر براى اين مصيبت كسى بميرد مورد ملامت نيست، چگونه راضى شويم با ناموس مسلمين چنين كنند؟ بايد جهاد زبانى، قلمى و مالى كرد و هزينه جهاد و دفع تبليغات مسموم دشمن را تأمين كرد. بايد جهاد بدنى و جانى كرد، نه فقط با كافران كه با منافقان خطرناكتر از آنها _ كه قابل اصلاح نيستند _ بايد جنگيد. تا كى ببينيم، وهابيت بر عليه اسلام راستين تبليغات كند وهابيتى كه نه شيعه را قبول دارد نه سنّى را، وهابيتى كه به طور نامشروع بوجود آمده و رشد كرده است. چگونه راضى شويم كه به قرآن و پيامبر(صلى الله عليه وآله) و تمامى مسلمين اعم از شيعه و سنّى اهانت شود و ساكت باشيم؟
تا كى بشنويم به مقدسات ما توهين كنند، اگر قيام نكنيم مرده ايم، حيات ما به قيام ماست، مرگ ما به سكوت ما است، بين حق و باطل هرگز صلح برقرار نمى گردد اين جنگ از سنّت هاى لايتغيّر الهى است، اگر فرياد زديم و مقابله كرديم دشمن عقب نشينى مى كند چنانكه در فتواى امام امت در حمايت از قرآن و پيامبر گرامى اسلام(صلّى الله عليه و آله) ديديم چه شد، فتوائى كه حكم ارتداد سلمان رشدى و قتل او را صدر كرد، او گرچه كشته نشود ولى مرده است، مگر مى تواند از سوراخى كه در آن خزيده است خارج شود، چندى پيش در جرائد نوشتند كه در كنفرانسى كه بنا بود او سخنرانى كند و دقيقاً محل مورد كنترل بود، نتوانست شركت كند؛ زيرا مأموران امنيتى از شركت او در جلسه جلوگيرى كردند و لذا متن سخنرانى او توسط ديگرى خوانده شد.
حاميان چنين افرادى و بانيان چنين نقشه هائى بايد بدانند به غير از ضرر چيزى متوجه آنها نخواهد شد، فتواى امام چنان كرد كه در كنفرانس اسلامى، عَلى رغم تمايل بعضى از كشورها به ارتداد او صحه گذاشته شد، گرچه درباره كشتن او سخنى گفته نشد، حاميان او گرچه تلاش كردند كه اين عمل را مخالف آزادى قلم و بيان و عقيده جلوه دهند، ولى جهانيان فهميدند كه مرز و محدوده آزادى آنها تا چه حدى است، تا كثيف ترين اهانت و دشنام به عقيده يك ميليارد مسلمان و انسان. اگر ميليونها تومان خرج مى كرديم، تا اين رسوائى را براى غرب اثبات كنيم، اين چنين كه خود با دست خود اثبات كردند نمى شد، با دست خود سلمان رشدى پليد را به ظاهر بر ضد مسلمانان به صحنه كشيدند، و خود را از صحنه انسانيت خارج كردند.
آرى اين آيات تهديد و عذاب بايد محرك ما در جهت تأمين رضاى الهى باشد، و هيچگاه براى دنيا و مال دنيا از مسير او منحرف نشويم. امام سجاد(عليه السلام) در ضمن دعائى كه براى مرزبانان كشورهاى اسلامى دارند، چنين گويند: «وَ اَنْسِهِم عِندَ لِقَائِهِم العَدُوّ، ذِكرَ دُنيَاهُم الخَدّاعَة الغَرُور وَ امْحُ عَنْ قُلُوبِهِم خَطَراتِ المالِ المَفٌتون»(3)؛ (بارالها فكر اين دنياى فريبنده را به هنگامى كه آنها در برابر دشمنان قرار مى گيرند از نظرشان دور فرما و اهميت اموال فتنه انگيز و دلربا را از صفحه قلوبشان محور گردان) و اين نيست جز براى اينكه با دلى لبريز و مالامال از عشق خدا پيكار كنند.
در حديثى از پيامبر گرامى اسلام(صلّى الله عليه و آله) هم چنين مى خوانيم: «مَا الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا مِثْلَ مَا يَجْعَلُ‏ أَحَدُكُمْ‏ إِصْبَعَهُ‏ فِي‏ الْيَمِ‏ فَلْيَنْظُرْ بِمَ يَرْجِعُ»(4)؛ (به خدا سوگند دنيا در برابر آخرت نيست مگر مثل اينكه يكى از شما انگشتش را به دريا زند و بردارد، و ببيند چه مقدار آب به آن است)؛ يعنى دنيا، مثل نَمى است كه به انگشت است و آخرت چون درياست كه اين دو قابل قياس با هم نيستند، پس هدف را خدا قرار ده و در راهش مبارزه كن، و بدان اگر ما مبارزه نكرديم، مسلم خداوند كسان ديگرى را دارد، تا به جاى ما در حمايت از اهدافش در برابر دشمنانش بجنگند و خلاصه در يك كلام پيام اين آيات چنين است: سربلند زندگى كن و سربلند بمير و تن به ذلت مده.(5)